De ijstuin

Ik vind het een leuk en spannend boek, het verhaal is erg meeslepend, je wordt er helemaal ingezogen. Het is ook een beetje een zielig boek, ik leefde erg mee met de karakters.

Eerste wilde ik het boek niet uitlezen. Ik dacht dat het veel over ziekenhuizen zou gaan en dat leek me niet leuk. Maar toen Jessica de ijstuin had ontdekt werd het wel leuk en een beetje spannend. Alles is daar van ijs. Uiteindelijk maakt Jessica een vriend en leert met haar ziekte te leven. Het boek is mooi en een beetje spannend en niet heel dik. Ik zou het aanraden aan kinderen van 10 jaar en ouder. En die van spannende en mooie boeken houden. De kaft past goed bij het boek. Het ziet eruit zoals beschreven in het boek. Zelf zou ik het boek in de winkel niet hebben gepakt omdat de titel en de kaft me niet aanspraken. Maar nu ben ik wel blij dat ik het heb gelezen.

Guy Jones weeft twee parallelle verhalen in zijn boek. 'De IJstuin' is net als ' De Geheime tuin ' een magisch, hartverwarmend verhaal, met een donker randje. ‘’Meer gepor en gesjor, dacht Jess. Meer en meer en meer en meer . Ze had er genoeg van. Meer dan genoeg . Er moest iets veranderen.’’ Het verhaal draait om (het soms wat nukkig) meisje Jess dat opgevoed wordt door haar (altijd) werkende moeder. Dat ze nukkig is is niet zo gek, want Jess is twaalf jaar, en ze is het zat om niet naar buiten te kunnen en geen gewoon leven te kunnen leiden. Jess is namelijk allergisch voor de zon en loopt ernstige brandwonden op, zodra haar huid onbedekt is. Haar leven draait rond ziekenhuisafspraken en dagelijkse routines met haar leraren van school. Tijdens een controle, bij de kinderarts, glipt ze de gang op, een kamer in. De gordijnen zijn gesloten. Daar ontdekt ze per toeval Davey, een jongen van haar leeftijd. Ze ziet in hem een goede vriend. Aan de hand van verhalen en briefjes houden ze contact met elkaar. Jess houdt ervan haar eigen verhalen te schrijven en droomt dat ze ooit zullen worden gepubliceerd. Dit biedt haar een ontsnapping uit het benauwende huis. Haar verbeelding is van haar, en in de nacht, als haar moeder slaapt, glijdt ze uit bed om stiekem het buitenleven te ervaren en de buurt te verkennen zoals andere kinderen. ‘’De trapreden kraakten als de botten van stokoude mensen toen haar moeder naar bed ging. Een paar minuten later doofde het zachte licht dat onder haar deur door scheen. Toch bleef ze wachten. ‘’ Op een nacht ondergaat ze een bijzondere (Narnia-achtige) ervaring. Ze vindt, een wereld die is gemaakt van ijs. Ze voelt zich er meteen thuis. Dit is haar plek, met glinsterend wit, vliegende olifantenmuizen en ijsappels met glanzende gouden vloeistof erin. Hier zou ze wel willen blijven, maar het veilige gevoel verdwijnt al snel, als Jess ontdekt dat ze niet alleen is. Je kunt niet anders doen dan van Jess houden. Ik vond haar dapper, creatief en loyaal. Vastbesloten om het juiste te doen, zelfs als beslissen onmogelijk lijkt. Ook mooi hoe ze haar verhalen gebruikt om andere te helpen. Guy Jones schrijft niet alleen over verlangen en eenzaamheid, maar mixt het met liefde, vriendschap en verbondenheid. Een verhaal met een waardevolle les, over empathie (hoe jong dan ook) en offers die we soms brengen in het belang van anderen. Kortom niet alleen een verhaal met een geweldige buitenkant, maar ook één met een prachtig emotioneel hart

Dit boek gaat over een meisje met een speciale ziekte . Een ziekte die alleen kinderen zich kunnen inbeelden. Wat ik zo leuk vond aan dit boek was dat het net was alsof het door een kind was geschreven. Daardoor kon ik het me goed inbeelden en had ik het gevoel dat ik er zelf bij was. Ik raad dit boek aan voor jongere kinderen omdat ze de dingen er zelfs bij kunnen voelen denk ik en het niet super ingewikkeld is. Het is ook een heel mooi boek om voor te lezen.