Julius Muis

Alleen al op het eerste gezicht is Julius Muis een heel mooi en kwalitatief prentenboek. De structuur van de kaft is fijn, met hier een daar een extra glanslaagje om bepaalde details uit te lichten. Zoals Julius Muis zelf natuurlijk, met zijn grote zwarte ogen. Het kleine hoofdpersoontje kijkt je nieuwsgierig aan en laat direct iets zien van zijn eigen persoonlijkheid: een beetje anders dan anders, maar juist daarom zo identificeerbaar. Vervolgens sla je het boek open en stap je in de wereld van Julius Muis. Of eigenlijk moet ik zeggen: het kleine wereldje, want Julius Muis is eigenlijk niet zo van dingen die groot of nieuw of veranderlijk zijn. Hij leeft in een holletje onder de grond, omringd door de dikke wortels van een grote boom. Verderop liggen nog meer holletjes, van dassen, egels, konijntjes en andere muizen. Het ziet er geweldig gezellig uit, en de hoeveelheid details in de kleine huisjes maken dat je er een hele tijd naar kan blijven kijken. Maar Julius is toch wel een grijze muis in dit aandoenlijke tafereeltje: te midden van de sociale activiteiten van de andere beesten is hij alleen en trekt hij zich liever terug in een van zijn boeken. Zelfs zijn holletje is afgesloten van de rest. Maar dat vindt hij niet erg, hoor. Integendeel! Julius houdt van zijn eigen routines en van de voorspelbaarheid en van het alleen zijn. Maar zoals je van een goed verhaal verwacht, wordt die voorspelbaarheid met een smak ondersteboven gekeerd. Want ineens staat Julius oog in oog met een grote, gemene vos. De illustraties in Julius Muis zijn getekend in veel warme bruine en groene tinten, waardoor je je als lezer in het bos waant, of onder de grond bij Julius thuis. Je kunt de sfeer proeven; het wrijvende contrast tussen Julius Muis en de andere wezentjes, omdat hij anders is en misschien zelfs een beetje ‘onaangepast’. De spanning wanneer de vos zijn vertrouwde holletje binnen dringt, of wanneer de gevaarlijke kerkuil Julius later in het verhaal belaagt. Je proeft de start van een prille vriendschap tussen Julius en de vos, en later, de bezegeling daartussen, wanneer de vos Julius redt van de kerkuil. Julius Muis is een hartverwarmend verhaal over vooroordelen en uit je comfortzone durven stappen. Over verder kijken dan je neus lang is en een vriend vinden in iemand van wie je dat nooit had verwacht. Maar voor mij was het boven alles een verhaal over een klein, uniek persoontje dat nét een beetje anders is dan de rest. En gelukkig komt illustrator/auteur Joe Todd-Stanton aan het eind van dit verhaal met een fijne, genuanceerde conclusie. Want hoewel Julius Muis kleine stapjes buiten zijn comfortzone zet, blijft hij ook wie hij is: een beetje introverter dan anderen, een beetje minder ‘gemiddeld’, maar wel Julius Muis. Joe Todd-Stanton illustreerde eerder al Het geheim van de zwarte rots. Na het lezen van Julius Muis ben ik hier enorm nieuwsgierig naar, want ik heb Julius Muis als een heel mooi boek ervaren, met genoeg belangrijke thema’s om over door te kletsen. Mijn dochtertje vond de prent waarop de kerkuil Julius Muis te pakken probeert te krijgen wel een tikje te spannend (wat ik me iets kan voorstellen, aangezien de uil nogal dreigend aanwezig is). Maar dat is dan ook mijn enige kleine aanmerking. Verder ben ik om: Julius Muis heeft een plekje in mijn hart en onze boekenkast veroverd. Een fantastisch boek om (voor) te lezen én te zien!

Maak kennis met JULIUS MUIS, die in een holletje onder de grond woont. Hij woont alleen en dat vindt hij prima. Hij weet perfect hoe hij de dassen, de konijnen en de mol onder de grond dient te ontwijken. Ook boven de grond weet hij de hongerige kerkuil en de boerin met haar hond handig te ontwijken. Maar wat hij niet weet is dat hij in de gaten wordt gehouden door iemand en plots onverwacht bezoek krijgt… Loop dit verhaal goed af en blijft Julius Muis alleen wonen? 🐭 Joe Todd-Stanton, de auteur en illustrator van dit boek en een relatief nieuwe naam in de prentenboekenwereld, creëert met dit prachtige dierenavontuur een pareltje op vlak van illustraties, originaliteit en verhaal. Het vertederende muisje, Julius, neemt je mee in zijn leefwereld. We krijgen een inkijk in zijn ondergronds holletje, waarbij de muis allerlei gevonden menselijke voorwerpen gebruikt als meubelen, zo slaapt hij bijvoorbeeld in een kapotte schoen van een mens, gebruikt hij een kopje als bad en laat hij uit een oude tabakspijp planten groeien. Voortreffelijk gevonden door Todd-Stanton. Via de sublieme illustraties neemt de auteur je mee in een fantasiewereld waarbij je zeker aangetrokken wordt door alle leuke details die in de tekeningen voorkomen. Qua lay-out is er een afwisseling van paginagrote illustraties en worden soms 4 tekeningen op 2 pagina’s weergegeven met onder elke tekening een korte zin over het verhaal. De dwarsdoorsnede van het prachtige uitvergrote hol is wondermooi! Naar dit plaatje zou je wel uren naar kunnen kijken! Dit hol met al de ondergrondse gangen en vertakkingen krijgen we twee keer te zien, één keer als het dag is en één keer als het nacht is, waarbij er mooi gespeeld werd met licht-donker. Joe Todd-Stanton speelt ook met kleur, er worden heldere, felle en warme kleuren gebruikt: zachtere tinten voor Julius Muis en fellere kleuren voor de vos. Dit boek verdient zeker een pluim voor het prachtige tekenwerk! Ook de tekst die in het verhaal gebruikt wordt is leuk. De onverwachte wendingen die in het verhaal voorkomen zijn zeker een meerwaarde, er wordt ook een zeker spanning opgebouwd. Ook leuk dat er af en toe herhalende elementen in voorkomen, zodat het zeker herkenbaar is voor jongere kinderen, maar door de nieuwe wendingen wordt het verhaal zeker niet voorspelbaar. Het leven van Julius Muis zit dus zeker vol verrassingen! De originaliteit, zowel in het verhaal als in de illustraties, maken van dit verhaal een heerlijk prentenboek, geschikt voor jong en oud en beslist een aanrader! Voor wie fan is geworden van dit boek, is er ook nog het bekroonde prentenboek ‘Het geheim van de zwarte rots’ dat ook gemaakt werd door Joe Todd-Stanton.