Paul De Moor schreef met Witje een zacht filosofisch (art)verhaal over de kleur wit. Wie het boek openslaat wordt meteen naar binnen gelokt. Je zweeft door een groot wit land, ergens tussen wolken en zee. Een wondere, serene witte wereld. Een verhaal dat je rechtstreeks in je hart raakt. Wat volgt is een groot wit huis. Witje speelt binnen, in haar veilige witte kamer. ’s Nachts droomt ze. Haar kleine wereld wordt steeds groter. Een kamer vol spanning en laagjes, waarin de illustrator met zorgvuldig gekozen voorwerpen, figuren en materialen, betekenis geeft aan een verhaal. Witje heeft grote witte ogen die alles zien. Witje droomt van een groot wit land… En als Witje uiteindelijk wakker wordt, weet ze: dat witte meisje ben ik! … De auteur laat je door het boek heen dwalen, langs verrassende hoekjes en objecten. De lezer wordt slechts begeleid door enkele zinnen. Prenten en tekst vormen samen een onlosmakelijk geheel. Daar wacht het onbevangen kind dat vol verwondering de wereld inkijkt. Ze voelt zich veilig, geborgen, vol vertrouwen, is nieuwsgierig en vol levenslust en laat zich onbekommerd vangen door een zonnestraal. Kaatje Vermeire laat de kamer van Witje tot leven komen in zachte tinten die baden in wit licht. Het is een prachtige ode aan de verbeelding, aan sterrendromen, bijzondere wensen en fantasiespel.