Interview met Meester Mark

“Mijn computer en telefoon zitten stampvol plaatjes met creatieve ingevingen, taalfoutjes, of brutale briefjes van basisschoolleerlingen. Ik krijg elke dag wel een paar leuke inzendingen. Van juffen en meesters uit alle hoeken en gaten van Nederland en Vlaanderen en steeds vaker ook van ouders. Zij pluizen de werkboekjes en schriften van kinderen uit, en als zij iets grappigs tegenkomen maken ze er een foto van, en sturen die naar mij. Ik deel al die ‘kinderlogica’ al een tijdje op Facebook en Instagram en kennelijk kunnen veel mensen dat waarderen: er zijn intussen al meer dan 450.000 (!) mensen die dat volgen.

Toen ik een beetje orde in die plaatjes-chaos probeerde te scheppen, kwam ik erachter dat ik nog veel meer leuke taalfoutjes heb verzameld dan ik dacht. Op een gegeven moment schoot door mijn hoofd: Daar móet een mooi boek van te maken zijn.”

“Er schiet me zo snel geen grappig foutje van vroeger te binnen, maar eerlijk gezegd ga ik nog steeds af en toe flink de mist. Vooral met ei/ij-woorden. Is het nou trekpleister, of trekplijster, uitwijden, of uitweiden? Als ik dat niet tijdig opzoek, belanden er een heleboel fouten in mijn boeken.”

“Ik vind het ontzettend moeilijk om er één te kiezen, maar een van de foto’s die er voor mij uitspringt is van een dicteeschriftje. Een meisje uit groep 4 heeft haar toets zelf nagekeken, bij elk woord een prachtige krul gezet en er trots ‘0 fauwt’ bijgeschreven. Dat plaatje doet me telkens glimlachen. Ik vind het erg vertederend.”

“Sommige volwassenen zeggen en schrijven volgens mij niet meer zo makkelijk wat ze vinden ten opzichte van 20 of 30 jaar geleden. Dingen die Paul de Leeuw of Theo en Thea er vroeger uitflapten worden tegenwoordig sneller als ‘fout’, ‘verkeerd’ of te ‘onbeschoft’ bestempeld.

Ik vind het in elk geval fijn dat kinderen nog steeds durven te vertellen waar het op staat. Natuurlijk zijn ze niet vies van een leugentje om bestwil, maar meestal zijn ze heerlijk eerlijk. ‘Lieve mama, ik vint dat je lekker kookt alleen ik lust het niet’, staat op een van de briefjes in het boek. Daar kan ik echt van smullen.”

“Dat fouten op school maken er gewoon bij hoort. Misschien klinkt dat als een open deur, maar je zou de felle discussies onder mijn ‘volgers’ eens moeten volgen, nadat ik een taalfoutje heb gedeeld. Ouders wijzen vaak naar de juf of de meester; die zal de opgave wel weer niet goed hebben uitgelegd. Of het ligt aan de belabberde lesmethode. Terwijl het volgens mij lang niet altijd iemands ‘schuld’ is als het kwartje bij een leerling niet meteen valt. De één pikt de stof nou eenmaal wat sneller op dan de ander. Nou en?

Soms probeer ik de gemoederen een beetje te sussen en te relativeren. Dan schrijf ik: ‘Misschien tuurde de leerling net even uit raam, toen de stof werd behandeld? Of misschien had deze jongen of dit meisje geen zin om op te letten? Voor sommige mensen is dat moeilijk voorstelbaar, maar geloof me maar: dat overkomt elk kind wel eens.’”

“Nee! Ik heb ontzettend veel bewondering voor alle juffen en meesters die kinderen goed leren lezen en rekenen en hen 1001 manieren een eindje verder helpen in het leven.

Maar toen ik zelf voor de klas stond vlogen de scharen en lijmpotjes langs mijn oren en verzoop ik in mijn administratie. Ik was gewoonweg niet uit het juiste onderwijshout gesneden. Dus laat mij maar boeken schrijven over onderwijs. Dat gaat mij stukken beter af dan orde houden.”