Interview met Vicky Cowie over ‘Verhalen uit Wisselweg Woud’!

Vicky: Ik ben opgegroeid op het platteland, in het noordoosten van Engeland. Dat is voor mij een bron van inspiratie. Er zijn adembenemend mooie plekken zoals bossen, heidevelden, rivieren en reservoirs. Op zondagen ging ik met mijn zussen en vader vaak wandelen. Als jongste kan ik me herinneren dat het moeilijk was om de rest bij te benen, maar we werden beloond met een ijsje op de weg terug naar huis! Toen ik ouder was en verhalen voorlas aan mijn eigen kinderen, vroeg ik me af of ik zelf verhalen voor kinderen zou kunnen schrijven. Sommige boeken lazen mijn kinderen maar één keer, en stonden daarna te verstoffen in de kast. De favoriete boeken hadden gehavende randen, kleine scheurtjes in de pagina’s en een goede hoeveelheid aangekoekt snot. Toen de jongste van mijn meisjes vier werd en naar school ging, waagde ik een poging om zelf een kinderboek te schrijven. Dat was het begin van Verhalen uit Wisselweg Woud.

Verhalen uit Wisselweg Woud verscheen eerst in een andere vorm. Oorspronkelijk waren het vijf aparte verhalen die ik heb geschreven voor mijn eigen kinderen. Toen kwam uitgeverij Bloomsbury met het idee om deze boeken te bundelen tot een voorleesboek.

Vicky: Toen ik klaar was met het schrijven van mijn eerste vijf boeken (die nu zijn samengevoegd tot Verhalen uit Wisselweg Woud), vroeg ik mijn man Andrew of hij iemand kende naar wie ik deze toe kon sturen. Ik had nog nooit in mijn leven zoiets gedaan en achteraf weet ik dat ik het bijna allemaal verkeerd aangepakt heb. Een vriend van mijn man werkt in het boekenvak, en hij reageerde positief, maar gaf ook aan dat de kinderboekenwereld lastig is om binnen te komen. Hij adviseerde om alvast een illustrator in te schakelen, en suggereerde Charlie Mackesy. Al snel kreeg ik WhatsApp-berichten met een paar fantastische tekeningen van mijn personages.

Ik vond ze geweldig en al snel was er een afspraak om Charlie te ontmoeten. Toentertijd maakte Charlie prachtige kunstwerken en sculpturen. Ik was natuurlijk enorm zenuwachtig. We werden aan elkaar voorgesteld, en wisten allebei niet waar we moesten beginnen. Nadat de thee was ingeschonken, vroeg hij aan mij of ik de verhalen wilde voorlezen. Eén voor één las ik ze voor met alle gekke stemmetjes die ik gebruikte als ik mijn kinderen voorlas, terwijl Charlie koortsachtig schetste. Dit proces ging twee uur lang door en de personages kwamen voor mijn ogen tot leven. Echt fantastisch!

Vicky: Een van mijn favoriete karakters uit het boek is Karel de Kobold. Hij is zo’n elegante, verfijnde en brutale kerel. Ik hou vooral heel erg van de manier waarop Charlie Mackesy heeft getekend hoe Karels armen blij door de lucht vliegen omdat hij een uitnodiging voor het Bramenbos Bal heeft ontvangen. Een van mijn favoriete scenes is wanneer meneer De Wit een ruzie heeft met zijn vrouw, terwijl hun huis besmeurd wordt met vis-ingewanden en poep. Dat spreekt mijn kinderlijke humor aan!

Vicky: Ik hoop dat ik een ander soort wereld gecreëerd heb, waarin jonge lezers kunnen verdwalen in magie, mythes en mysterie, maar ook een wereld die weerspiegelt hoe wij vandaag de dag leven. Wisselweg Woud is hopelijk een plek waar kinderen zich even rustig kunnen terugtrekken en waar ze plezier, warmte en veiligheid ervaren.

Vicky: Het is bijna onmogelijk om één illustratie te kiezen, maar ik ben wel erg dol op een van de tekeningen van mevrouw Pontekoek van Slot Snittingen. In die illustratie neemt ze voor de laatste keer haar huis en Wisselweg Woud in haar op. Er zijn twee redenen waarom deze tekening mij zo aanspreekt: Slot Snittingen lijkt veel op mijn eigen huis en mevrouw Pontekoek lijkt griezelig veel op mijn moeder!

Vicky: Nee, ik had nooit gedacht dat ik schrijver zou worden. Ik vond schrijven op school wel leuk, maar met mijn slordige handschrift, mijn dyslexie en mijn gebrek aan zelfvertrouwen zag ik dat niet als een mogelijkheid. Nu ik meer begrijp hoe mijn hersenen informatie verwerken, denk ik dat mijn dyslexie misschien wel een gave is. Ik vind het bijvoorbeeld vrij gemakkelijk om ritmisch te schrijven en zie het rijmen als een leuke uitdaging. De belangrijkste basis van de verhalen in Verhalen uit Wisselweg Woud heb ik in slechts zes weken geschreven.

Ik kom uit een gezin met tien kinderen, en we hebben de traditie dat een van ons een zelfgeschreven gedicht voordraagt op familiebijeenkomsten. Deze taak werd vaak aan mij toevertrouwd, en dat vond ik geweldig. Ik denk dat ik altijd al van schrijven heb gehouden, maar dat het een tijdje duurde voordat ik me dat ook echt realiseerde.

Vicky: Mijn schrijfproces is een beetje ongebruikelijk. Bij sommige verhalen heb ik een plan. Twee van de verhalen in het boek zijn gebaseerd op Britse mythen, dus daarbij moest ik vooral nog personages bedenken en een paar leuke wendingen toevoegen. Sommige oude mythen kunnen een beetje luguber zijn! Een Kelpie (Waterpaard) is bijvoorbeeld een paardachtig figuur dat kinderen op zijn rug lokt en ermee weg galoppeert terwijl de kinderen aan zijn vacht vastplakken. Daarna springt de Kelpie een meer in en verdrinken zijn passagiers. Hij eet ze vervolgens volledig op, met uitzondering van hun lever. Vreselijk! Mijn verhalen zijn niet zo gruwelijk, je kunt ze prima gezellig voorlezen voor het slapengaan!

Andere verhalen zijn bijvoorbeeld gebaseerd op mijn familie en de prachtige landelijke omgeving waarin ik ben opgegroeid en waar ik mijn hele leven heb gewoond.

Melvin de Mol kwam in beeld toen ik zonnebrandcrème op de rug van een vriendin smeerde! Er was deze keer geen begin, midden of einde gepland, maar we hebben wel veel gelachen. Mijn kinderen zijn overigens ook geweldige meelezers, als ik niet kan beslissen hoe een verhaal verdergaat vraag ik hen om mee te denken.

Vicky: Geweldig! Het was zo bijzonder om het Engelse boek voor het eerst in handen te hebben. En dat het nu in Nederland verschijnt overtreft mijn stoutste dromen! De gedachte dat mijn verhaaltjes zoveel lezers bereiken, vind ik verbazingwekkend. Ook verbazingwekkend vind ik dat er mensen zijn die slim genoeg zijn om al het vertaalwerk te doen!
Ik voel me enorm trots en vereerd… en kan het nog steeds niet helemaal geloven.

Vicky: Misschien best voorspelbaar gezien mijn liefde voor rijmpjes: Roald Dahls Gruwelijke rijmen. Ik hou van de eenvoud waarmee hij bekende verhalen op een nieuwe manier en met veel humor beschrijft. Het is interessant dat zo veel kinderliteratuur, kinderliedjes of mythen en legenden eigenlijk nogal macaber zijn en een sterke moraal bevatten. Hoewel ze bedoeld waren om kinderen te waarschuwen, zouden we veel van deze verhalen tegenwoordig niet meer als verhalen voor kinderen beschouwen. En zeker niet om voor te lezen voor het slapengaan.

Ik ben ook dol op Hilaire Bellocs Cautionary Tales for Children. Ik kan ze nog steeds niet lezen zonder te giechelen. Dit zou er met alle vreselijke kinderen gebeuren als ze zich niet netjes gedroegen!

Helemaal niet gruwelijk is het lieve boek Ginger’s Adventures van A. J. MacGregor. Een kleine puppy wordt van het platteland naar de stad gestuurd. Het draait allemaal om zijn avonturen en inspanningen om weer thuis te komen bij Tommy en de boerderij waar hij zo van houdt. Dat las ik als kind heel graag.

Vicky: Ja, ik ben altijd wel met iets nieuws bezig. Soms als ik te druk ben met mijn gezin of de paarden, komt het schrijven even op een lager pitje te staan. Maar dan mis ik het, en begin ik weer met schrijven. Er zitten altijd nieuwe personages en verhaallijnen in mijn hoofd, of die ontstaan door iets wat ik mee maak. Meestal hebben ze iets te maken met dieren of de natuur.

 Vicky: Ten eerste hoop ik dat je Verhalen uit Wisselweg Woud leuk vindt. En zelfs als je denkt dat lezen niet jouw ding is, dat je het toch eens probeert. Ik las als kind bijna nooit en nu (vooral als ik op vakantie ben) kan ik me niets beters voorstellen. Lezen is dé manier om te ontspannen en in gedachten op een andere plek te zijn. Dus ga op pad en ontmoet de grappige, lieve en soms chagrijnige mensen die in Wisselweg Woud wonen, en laat je meenemen naar een magische plek vol familie, plezier en feeën!

Ten tweede wil ik meegeven dat je nooit moet opgeven waar je van geniet of waar je goed in bent. Zelfs als anderen het nog niet hebben opgemerkt, weet jij het beste waar je talenten liggen. Ik weet zeker dat ik de laatste in mijn klas was van wie de leraren of de leerlingen hadden geraden dat ik een boek zou gaan schrijven, en dat het internationaal gepubliceerd zou worden. Dus geef niet op!