Cicely Mary Barker
Leven (biografie)
Cicely Mary Barker was een kind met een handicap: ze leed aan de ziekte epilepsie en had daardoor haar hele leven een zwakke gezondheid. Toch liet ze zich niet van haar talent afhouden. Als jong meisje kreeg ze thuis les van een gouvernante en hoewel ze geen speciale tekenlessen kreeg, tekende ze veel. Ze was vooral geïnteresseerd in het tekenen van kinderen, en kinderen zouden altijd belangrijk zijn in haar werk.
Toen Cicely pas 15 jaar was, stuurde haar vader wat tekeningen naar een uitgever van briefpapier. Die maakte er tijdens de Eerste Wereldoorlog (1914-1918) een serie briefkaarten van: 'Kinderen van de Geallieerden'. Daarna kon ze vaker haar werk bij uitgevers kwijt. Er werden tijdschriften, kaarten en boeken mee geïllustreerd. Ze kreeg ervoor betaald en dat kwam de familie goed uit, want Cicely's vader overleed toen zij nog maar 17 was. Cicely's moeder bleef met haar twee dochters en weinig geld achter. Cicely werkte hard en was vastbesloten iets van haar werk als tekenaar te maken. Haar talent werd erkend door de Croydon Art Society, de plaatselijke kunstclub kun je zeggen. Die maakte haar tot levenslang lid toen ze nog maar 16 jaar was. Daarmee werd ze het jongste lid dat de Society ooit had aangenomen!
Haar ijver en geduld werden beloond in 1923, toen de uitgever Blackie haar eerste Bloemenkinderenboekje uitgaf. Ze kreeg toen 25 Engelse ponden voor 24 van haar fijnzinnige tekeningen van de lentekinderen.
Cicely leidde een eenvoudig leven zonder grote avonturen. Waarschijnlijk is ze in haar hele leven maar een keer buiten Engeland geweest, op het vasteland van Europa. Meestal bracht ze elk jaar een paar weken aan de zuidkust van Engeland door met haar moeder en haar zus. Dan schetste ze kinderen op het strand en tekende ze landschappen in de heuvels.
Cicely's zus Dorothy opende haar eigen crèche om geld te verdienen voor de familie. Daar was Cicely erg blij mee, want nu had ze altijd genoeg kinderen om zich heen die model konden staan voor haar elfjes en feeënfiguurtjes. Ook tekende ze Gladys Tidy vaak, het meisje dat zaterdags hun huishoudelijke werk kwam doen.
Cicely vroeg een kind altijd om een tak of bloem vast te houden en ze tekende heel precies, want ze wilde alles nauwkeurig weergeven. Ze tekende de bloemen altijd natuurgetrouw, net zoals ze in het echt zijn. Als ze zelf niet aan bloemen kon komen riep ze de hulp in van de hoveniers van de Kew Gardens, de botanische tuin van Londen. De vlindervleugels die er zo echt uitzien zijn niet altijd gelijk aan die van bestaande vlinders, maar ze zijn als illustraties wel erg geliefd bij vlinderliefhebbers.
Cicely zorgde er altijd voor dat het karakter van de kinderen mooi paste bij het karakter van de bloemen. Ze maakte geen bovennatuurlijke elfjes, maar aardse, levende figuurtjes. Haar fijngevoelige tekeningen zijn daardoor al generaties lang populair.
Cicely Mary Barker was een kind met een handicap: ze leed aan de ziekte epilepsie en had daardoor haar hele leven een zwakke gezondheid. Toch liet ze zich niet van haar talent afhouden. Als jong meisje kreeg ze thuis les van een gouvernante en hoewel ze geen speciale tekenlessen kreeg, tekende ze veel. Ze was vooral geïnteresseerd in het tekenen van kinderen, en kinderen zouden altijd belangrijk zijn in haar werk.
Toen Cicely pas 15 jaar was, stuurde haar vader wat tekeningen naar een uitgever van briefpapier. Die maakte er tijdens de Eerste Wereldoorlog (1914-1918) een serie briefkaarten van: 'Kinderen van de Geallieerden'. Daarna kon ze vaker haar werk bij uitgevers kwijt. Er werden tijdschriften, kaarten en boeken mee geïllustreerd. Ze kreeg ervoor betaald en dat kwam de familie goed uit, want Cicely's vader overleed toen zij nog maar 17 was. Cicely's moeder bleef met haar twee dochters en weinig geld achter. Cicely werkte hard en was vastbesloten iets van haar werk als tekenaar te maken. Haar talent werd erkend door de Croydon Art Society, de plaatselijke kunstclub kun je zeggen. Die maakte haar tot levenslang lid toen ze nog maar 16 jaar was. Daarmee werd ze het jongste lid dat de Society ooit had aangenomen!
Haar ijver en geduld werden beloond in 1923, toen de uitgever Blackie haar eerste Bloemenkinderenboekje uitgaf. Ze kreeg toen 25 Engelse ponden voor 24 van haar fijnzinnige tekeningen van de lentekinderen.
Cicely leidde een eenvoudig leven zonder grote avonturen. Waarschijnlijk is ze in haar hele leven maar een keer buiten Engeland geweest, op het vasteland van Europa. Meestal bracht ze elk jaar een paar weken aan de zuidkust van Engeland door met haar moeder en haar zus. Dan schetste ze kinderen op het strand en tekende ze landschappen in de heuvels.
Cicely's zus Dorothy opende haar eigen crèche om geld te verdienen voor de familie. Daar was Cicely erg blij mee, want nu had ze altijd genoeg kinderen om zich heen die model konden staan voor haar elfjes en feeënfiguurtjes. Ook tekende ze Gladys Tidy vaak, het meisje dat zaterdags hun huishoudelijke werk kwam doen.
Cicely vroeg een kind altijd om een tak of bloem vast te houden en ze tekende heel precies, want ze wilde alles nauwkeurig weergeven. Ze tekende de bloemen altijd natuurgetrouw, net zoals ze in het echt zijn. Als ze zelf niet aan bloemen kon komen riep ze de hulp in van de hoveniers van de Kew Gardens, de botanische tuin van Londen. De vlindervleugels die er zo echt uitzien zijn niet altijd gelijk aan die van bestaande vlinders, maar ze zijn als illustraties wel erg geliefd bij vlinderliefhebbers.
Cicely zorgde er altijd voor dat het karakter van de kinderen mooi paste bij het karakter van de bloemen. Ze maakte geen bovennatuurlijke elfjes, maar aardse, levende figuurtjes. Haar fijngevoelige tekeningen zijn daardoor al generaties lang populair.
Lees meer