Dolf Verroen werd in 1928 in Delft geboren. Tussen zijn veertiende en vijftiende schreef hij zijn eerste boek, dat pas in 1958 verscheen. Later werd het vele malen herdrukt onder de titel Paarden, van die enge grote.
Vanaf 1955, toen zijn dichtbundel In los verband verscheen, was Verroen schrijver. Zijn prozadebuut Van eeuwigheid tot amen kreeg veel belangstelling en werd met Het donkere licht van Harry Mulisch genomineerd voor de Stadsprijs van Amsterdam.
Na 1973 schreef hij nog uitsluitend voor kinderen. Hij koos voor een ander soort verhalen: niet meer een (schijnbaar) veilige wereld waar ouders het voor het zeggen hebben, maar een wereld waarin kinderen en volwassenen gelijkwaardig zijn.
Dolf Verroen neemt kinderen serieus en kan zich goed in hen verplaatsen. Dat komt ook doordat hij veel lezingen geeft op scholen en regelmatig contact heeft met zijn lezerspubliek. Zelfs nu, op negentigjarige leeftijd, gaat hem dat nog goed af.
Hij heeft veel fantasie en in zijn verhalen gaan de dingen vaak anders dan je zou verwachten. Absurditeit, humor en een eenvoudig maar doeltreffend taalgebruik maken zijn boeken toegankelijk voor kinderen en voor volwassenen.
In 2006 schreef Verroen Slaaf kindje slaaf (later opnieuw verschenen als Hoe mooi wit ik ben), dat werd bekroond met de prestigieuze Deutscher Jugendliteraturpreis en de Gustav-Heinemann Friedenspreis.
In 2016 schreef Verroen het Kinderboekenweekgeschenk Oorlog en vriendschap, met illustraties van Charlotte Dematons. Dit was het begin van een bijzondere samenwerking met als resultaat het met een Zilveren Griffel bekroonde Droomopa (2018) en Niemand ziet het (2019).