Interview Elise van Spronsen – Een paardenboek, maar dan anders!

Samen met de uitgever zaten we te brainstormen, en al gauw kwam het idee uit de bus: we wilden een stoer paardenboek maken. Niet een van de vele boeken die we al kennen over paarden, maar echt iets anders. En zo kwamen we op het idee om een serie over een politiepaard te maken. Ik zag meteen een grappige en eigenzinnige merrie voor me. Illustrator Katrien Holland gelukkig ook! Haar tekeningen zijn zo leuk geworden. Ze passen helemaal bij de sfeer van het verhaal.

Jazeker! Daar kan ik alvast een paar dingen over verklappen. De koning is jarig en Hors mag voor de koets van de koning lopen. De beroemde regenboogkoets! Maar dan wordt opeens de kroonprins vermist. Is hij soms ontvoerd? Soesja, Jim én Hors gaan naar de Hofstad om dat uit te zoeken. Ze komen de beruchte scooterclub De zwarte klodders op het spoor. Maar dan? Dat laat ik nog een verrassing zijn.

De titel van het tweede deel wordt Hoe hors de kroonprins redde. Katrien Holland is nu de tekeningen aan het maken. Ik verheug me er nu al op, om deze tekeningen straks te zien. Dat moment voelt echt als een cadeautje.

Ik heb tijdens het schrijven vaak moeten gniffelen. Wat ik bijvoorbeeld een grappig stukje vind, is als Soesja en Jim in de stal op pannen aan het slaan zijn. Dat doen ze niet zomaar. Nee, ze zijn Hors aan het trainen zodat ze tegen kabaal kan. Een heel belangrijke eigenschap voor een politiepaard! Maar dan staat Sjef Snor, de baas van de politiepaarden, ineens in de stal. Hij duikt altijd op de meest onhandige momenten op. Gelukkig kletsen de kinderen zich er goed uit. Soesja en Jim vonden het zelf trouwens ook een grappig stukje, want ze krijgen de slappe lach in de stal.

‘De vrouw in streepjespak met de collectebus’ vind ik ook een komisch personage. Maar wie dat precies is, moet je zelf maar lezen…

Soesja zou zeker een vriendin van me kunnen zijn. Ik schrijf graag grappige verhalen, maar ik vind het ook heel belangrijk dat je de hoofdpersoon goed leert kennen. Soesja is slim, stoer en een echte speurder, maar ze weet heus ook niet altijd alles maar zeker. En in het begin van het boek heeft ze het ook knap lastig. Samen met haar vader verhuist ze van de stad naar een krakkemikkig (en heel koud!) huisje op het platteland. Ze kent niemand en…  ze is nog bang voor paarden ook. Gelukkig verandert dat laatste wel een beetje…