Interview met Paul van Loon

‘Vroeger wilde ik eigenlijk illustrator worden, maar toen ik tijdens mijn opleiding illustraties maakte, wilde ik er ook een verhaal bij hebben. Ik kende niemand die dat kon, dus ik dacht: ik ga dat zelf doen. Uiteindelijk werd dat verhaal gepubliceerd in de krant en heb ik in totaal zo’n honderd korte verhalen geschreven.

De wereld van kinderboeken ontdekte ik later, door het boek Max en de maximonsters. Ik zag hoe mooi kinderboeken eigenlijk zijn. Er ging letterlijk een wereld voor me open en ik voelde me daar helemaal op mijn plek. Het is echt een leuk en dankbaar publiek.’

‘We hebben de serie AVI-lezen met Paul van Loon uitgebracht. Maar toch is dat niet nieuw voor mij. Ik ben als schrijver begonnen bij uitgeverij Zwijsen en de eerste tien jaar heb ik alleen maar AVI boeken geschreven, speciaal voor beginnende lezers. Daar heb ik veel van geleerd, door de beperkingen.

Ik zie vaak bij boekpresentaties van Dolfje Weerwolfje-boeken wat oudere kinderen die hun broertjes of zusjes meenemen. Die jongere kinderen kunnen mijn boeken nog niet lezen. Speciaal voor hen heb ik Waar is Noura? en Feest in het bos geschreven. Boeken over Dolfje en Noura voor kleuters die al een beetje zelf kunnen lezen.

Schrijven op AVI-niveau is echt een uitdaging. Daarbij moet je letten op de woordkeuze en het aantal woorden, dat is heel anders en daar heb ik door de jaren heen veel van geleerd.’

‘Bij het schrijven van mijn boeken zorg ik ervoor dat de verhalen aansprekend zijn en dat kinderen ze willen blijven lezen. Ik vind lezen namelijk zo belangrijk. Als je iets wilt doen in je leven, dan moet je kunnen lezen. Zeker voor kinderen is het alsof je een raam openzet en er een hele nieuwe wereld voor hen opengaat. Als je leest, ontdek je wat er allemaal mogelijk is. Het prikkelt je fantasie. Daarnaast is het goed voor het gevoel van inleving, dat is natuurlijk enorm goed voor kinderen. Lezen begint overigens met voorlezen, die woordenschat van kinderen wordt zoveel groter als je als ouder al vroeg begint met voorlezen.’

‘Het leek mij leuk om een vampierverhaal te schrijven vanuit een onverwacht perspectief: iemand, een meisje, waarmee je meeleeft. Dan is het geen griezelverhaal, maar gewoon een verhaal over een meisje dat op zoek is naar zichzelf.’