Interview met Philip Bunting

‘Dat gebeurde rond 2013, 2014, toen ik ze begon te gebruiken als middel om mijn eerste kind, Leo, te vermaken. Mijn vrouw Laura en ik hebben Leo elke dag van jongs af aan bewust voorgelezen – we begonnen daar al mee toen hij nog in Laura’s buik zat. Wij vonden het heerlijk om te doen, en hij vond het heerlijk om voorgelezen te worden. In de eerste dertien maanden van zijn leven sliep Leo niet langer dan twee uur achter elkaar.

Stiekem hoopten we altijd dat voorlezen zou helpen, als een soort wondermiddel.’

‘Toen de maanden verstreken, begonnen Leo’s boekenplanken steeds meer door te buigen. Op een bepaald moment lazen we elke avond meer dan twintig prentenboeken voor! Elke nacht bleef Leo klaarwakker tot het allerlaatste woord van het allerlaatste boek. Hij hield van verhalen. Hij hield niet van slapen.

Pas na ongeveer veertien maanden begon Leo eindelijk beter te slapen. We weten niet helemaal zeker waarom, maar het zal niet door de boeken zijn gekomen. Maar de liefde voor het voorlezen bleef. Het was veel meer geworden dan een routine. Tijdens het voorlezen voelde ik me het meest verbonden met mijn zoon, en ik ben er vrij zeker van dat het gevoel wederzijds was. Voorlezen betekende geklets, spel, expressie, gekheid, stilte, leren, verwondering en verdomd veel plezier.’

‘Dit is mijn familie: Laura en ik met onze drie kinderen, Leo (7), Florence (5) en Arthur (2).’

‘Heel fijn! Zanni is ongelooflijk intelligent en let op alle details. Zij en ik hebben ongeveer dezelfde kijk op het leven als het gaat om o.a. humor, familie en waarden. Het samenwerken ging zo goed omdat we ook dezelfde ideeën hadden over hoe het boek eruit moest gaan zien.’

‘Voor een boek als Casper! doe ik het volgende:

1. Personages ontwerpen: Het originele ontwerp maak ik met de hand (potlood, aquarel, gouache – wat er ook beschikbaar is!). Zie de illustratie hieronder.
2. Een storyboard maken: Ik gebruik Adobe Illustrator om een storyboard te maken. Op zo’n storyboard zie je wat er ongeveer op elke spread komt te staan. Zo krijg je alvast een beeld van hoe een boek er van begin tot eind uit komt te zien.
3. Personages schilderen: Voor elke spread maak ik een aparte schets van ieder personage op aquarelpapier, zonder achtergrond. Die schetsen werk ik uit met een mix van aquarel-, gouache- en acrylverf.
4. De achtergronden schilderen: Voor elke spread gebruik ik een mix van gouache- en acrylverf om de achtergrond te schilderen. Hiervoor gebruik ik canvaspapier.
5. Scannen: Ik scan alle illustraties in en sla ze op als Photoshop-bestand.
6. Photoshoppen: Ik ga aan de slag met Photoshop. Ik zorg dat alle achtergronden, personages en andere losse elementen (wolken, bijvoorbeeld) op de juiste plek komen te staan. Zo maak ik de illustraties voor het boek af.’

‘Mijn twee oudste kinderen zijn vijf en zeven. Ze zijn ervan overtuigd dat ze beter kunnen tekenen dan ik (en waarschijnlijk hebben ze gelijk). Ik laat ze dus niet altijd alles zien, want ze zijn een lastig publiek! Ik teken wel kleine verhaaltjes met ze als we samen spelen. Zo kan ik goed zien wat werkt voor kinderen van deze leeftijd.

Als ik mijn tekeningen maak, maak ik ze niet alleen voor kinderen. Ik probeer prentenboeken te maken die ook de volwassen lezer zullen aanspreken. Doordat ik veel voorlees, ben ik dat soort verhalen onwijs gaan waarderen.

En hoewel ik nu alleen spreek uit mijn eigen ervaring, ben ik ervan overtuigd dat jonge kinderen vooral dol zijn op voorlezen omdat ze zo tijd met hun ouders of verzorger kunnen doorbrengen. Het gaat dus niet per se om het verhaal of de illustraties, maar de aandacht die ze krijgen.

Hoewel goede prentenboeken lezen leuker maken, is de emotionele waarde van de interactie het belangrijkst. En als de volwassene er ook van geniet, wordt de ervaring interactiever, speelser en vermakelijker voor kind én voorlezer. En zit het er dik in dat jullie het gauw weer doen.’

Philip Bunting (@philip.bunting) Instagram-foto’s en -video’s