In gesprek met Cis Meijer

Het gaat goed! Ik heb altijd al veel vanuit huis geschreven. Omdat mijn man en dochter nu ook veel thuis zitten, schrijf ik vooral in de avond. En soms ook in de nacht. In de avond heb ik de rust om me diep te concentreren. Dan zit ik in zo’n verhaal, en dan schrijft het zichzelf. In de nacht schrijven helpt wel bij spannende scènes: alles is donker en stil, je voelt dan echt dat de avond is gevallen.

Mijn dochter is hartstikke gek op pretparken. Ik denk dat het daarvandaan komt. Zij houdt héél erg van achtbanen. Ook wilde ik graag de natuur en het milieu in het verhaal betrekken. Ik vind het belangrijk dat er naast het spannende avontuur ook een boodschap in zit. Het verhaal moest zich dus buiten afspelen. Zo kwam ik op het idee van een pretpark. Mijn dochter zei meteen: ‘Het moet wel een heel eng pretpark zijn.’

Ik heb voor alle drie een heel personagedossier gemaakt. Ik wilde de hoofdpersonen zo verschillend mogelijk maken. Ze hebben wel één ding gemeen: ze zijn ontzettend nieuwsgierig. Ik denk dat Iza een mix is van mijn dochter en mij. Dat ongeduldige van Iza hebben wij allebei. Als we iets spannends tegenkomen, willen we het meteen aangaan. We hoeven er geen nachtje over te slapen, want dan slapen we niet. Iza kan heel erg piekeren, net als ik. Ook herken ik mezelf terug in Dunja. Raf is het meest gebaseerd op mijn fantasie. Ik heb mijn dochter veel gevraagd over de jongens uit haar klas. Mijn man lijkt stiekem ook echt op Viggo (de buurman van Iza die uitvinder is) en Raf. Hij is geen uitvinder, maar cameraman. Voor zijn werk heeft hij een soort installatie ontworpen die hij op zijn schouder zet om het beeld zo vloeiend mogelijk te maken. Hij is altijd bezig met moertjes en schroevendraaiers.

Ik laat veel aan mijn dochter van 13 lezen om te vragen of het niet te eng is. Maar zij is van jongs af aan al gewend aan mijn spannende verhalen. Zij houdt van horror, en jut mij op om het nog spannender te maken. Ik ben gewend om thrillers te schrijven die best eng kunnen zijn. Met de uitgeverij heb ik een lijstje gemaakt van wat wel kan en niet kan. Als ik bijvoorbeeld heb bedacht dat een van de personages in zijn eentje opgesloten zit, dan is dat misschien iets te spannend. Als ik schrijf, kijk ik steeds naar het lijstje om te checken of het niet te gruwelijk is.

Ja, nu je het zegt! Ik wist van tevoren dat Iza de hoofdrol moest hebben. Ik heb erover nagedacht: laat ik Dunja verdwijnen of Raf? Dunja is een gevoelig meisje, dus ik vond het toch wel leuk om daar mee te spelen. We kijken mee hoe Raf en Iza samen Dunja zoeken. Ze hebben veel steun aan elkaar. Ik vind het heerlijk om zo’n spannende scène te schrijven, omdat ik weet dat het goed af gaat lopen.

Ik heb sinds dat ik zelf klein was al hele enge films voor volwassenen gekeken. Ik was heel gevoelig als kind, net als Dunja. Dus dat is wel vreemd. Maar ik wist dat wat ik zag niet de echte wereld was. In een enge film kon ik me helemaal verliezen, omdat ik wist dat het (meestal) goed zou komen. Ik heb voor verhalen en boeken een kernvraag nodig in het begin: hoe gaat dit verder, hoe loopt dit af? Als kind gaf ik graag raadsels aan anderen. In Het duistere pretpark zit ook een raadsel dat de lezer moet oplossen.

Een verhaal voor tieners is vaak een stuk ingewikkelder. Er lopen meerdere verhaallijnen langs elkaar. In de boeken voor Team 3 zit een duidelijke lijn die je moet volgen. In Het duistere pretpark is dat: waar zijn Dunja en Viggo gebleven? Ik heb eigenlijk geen voorkeur voor jeugdboeken of kinderboeken. Ik vind de afwisseling tussen complexere boeken en minder complexe boeken heel leuk. Ik heb net Blackmail afgemaakt, een jeugdthriller. Die is duister en eng. Daarna is het heel leuk om een luchtiger verhaal te schrijven, met meer grapjes en eenvoudigere zinnen.

Ik heb al wel een idee, maar dat is nog geheim. Oké, een tipje van de sluier… Het gaat over een klas die naar een spannend hotel gaat. Meer zeg ik niet!