Interview met Martine Letterie

Ik wilde altijd al schrijfster worden. Mijn eerste boeken schreef ik al in groep 5/6. Daarvan heb ik er nog steeds een paar. Samen met mijn beste vriendin van de basisschool Caroline Peet schreven we na schooltijd op haar zolderkamer aan verschillende delen van de ‘muizenserie’. Die heette zo omdat het kleine boekjes waren. We zijn elkaar na de basisschool uit het oog verloren, maar later bleek dat we precies dezelfde studie hadden gedaan: Middelnederlandse letterkunde in Utrecht. Alleen deed Caroline het een paar jaar later. Zij werd ook docent Nederlands, net als ik. Mijn eerste kinderboek verscheen in 1996 – daarvoor had ik al aan verschillende schoolboeken meegewerkt – maar toen ik de opdracht voor mijn derde boek kreeg, besloot ik voor het schrijverschap te kiezen. Lesgeven, drie kleine kinderen en schrijven: dat was niet meer te combineren. Inmiddels heb ik al heel wat boeken geschreven.

Mijn fascinatie voor de Tweede Wereldoorlog heeft te maken met mijn familiegeschiedenis. Mijn opa Martinus Letterie werd in het concentratiekamp Neuengamme vermoord toen hij 33 jaar was. Mijn vader was toen 10. Die heeft mij altijd het verhaal van zijn jeugd verteld. Daardoor weet ik hoe groot de impact van oorlog op het leven van kinderen kan zijn. Toen mijn man en ik voor het eerst samen uit eten gingen, vertelde hij mij dat zijn vader ‘fout’ was geweest in de oorlog. Hij was zelfs bewaker geweest in kamp Westerbork. Zo leerde ik een verhaal van de andere kant kennen en raakte ik me er nog meer van bewust hoe verstrekkend bepaalde beslissingen kunnen zijn. Het is belangrijk dat je je realiseert dat je verantwoordelijk bent voor je eigen keuzes.

Dat is verschillend. Wanneer het mogelijk is, interview ik ooggetuigen. Maar soms schrijf ik over kinderen die niet meer leven. In dat geval probeer ik zoveel mogelijk uit te zoeken over de personen waarover ik schrijf. Dat betekent dat ik soms maanden in archieven aan het speuren ben. Ik kan met de kleinste vondsten al heel blij zijn. Natuurlijk lees ik ook heel veel over de periode waarin het verhaal zich afspeelt en over het onderwerp waarmee mijn verhaal te maken heeft. Ik ga naar de plaatsen waar het zich afspeelt, bekijk oude foto’s en kaarten… Af en toe brengt het onderzoek voor een boek me naar de andere kant van de wereld. Met Karlijn Stoffels ben ik naar de Molukken geweest voor Dwars door de storm. Met Caja Cazemier ging ik naar India voor Made by Indira en voor Wij blijven bij elkaar reisde ik naar Israël.

Dat kan heel heftig zijn. Groeten van Leo gaat over Leo Meijer die niet ouder is geworden dan negen. Toen ik dat boek af had, besloot ik nooit meer over de Tweede Wereldoorlog te schrijven. Maar na een jaar pauze heb ik het toch weer opgepakt.

Het laatste is zeker het geval. Maar Groeten van Leo is voor mij heel bijzonder, misschien wel omdat hij zo jong vermoord werd. Van de Birnbaums ben ik veel gaan houden omdat het bijzonder is dat ze zo warmhartig en aardig zijn gebleven, terwijl ze zulke afgrijselijke dingen hebben meegemaakt.

Ik hoop dat mijn boeken iets teweegbrengen bij mijn lezers. Je zou mijn boeken kunnen zien als monumentjes voor de hoofdpersonen. Daarmee hoop ik een bijdrage te leveren aan het levend houden van de herinnering aan de Tweede Wereldoorlog.

Toen we in 2001 de Schrijvers van de Ronde Tafel oprichtten, was er weinig aandacht voor het historische jeugdboek. Mensen kenden alleen Thea Beckman en hadden van de rest van de auteurs nog nooit gehoord. En dat terwijl er schrijvers zijn van nu, die prachtige historische jeugdboeken schrijven over heel uiteenlopende onderwerpen. Arend en ik hebben bij mij thuis samen voor de boekenkast gestaan en daarna de verschillende schrijvers benaderd. Bij onze eerste bijeenkomst in het Amsterdams Historisch Museum hebben we met elkaar een verlanglijstje opgesteld. We wilden graag een jaarlijks historisch kinderboekenfeest voor lezers, we wilden een prijs, een website, een bundel, een serie… Dat is allemaal gelukt. We zijn elk derde weekend van september in het Archeon, waar lezers ons kunnen ontmoeten. Dat weekend begint met de uitreiking van de Thea Beckmanprijs. In 2020 werd die voor de zeventiende keer uitgereikt. We hebben een mooie website http://www.schrijversvanderondetafel.nl/ Daar kun je boeken zoeken op schrijver, op tijdvak, op regio en op leeftijd. Natuurlijk kun je ons ook vinden op Facebook en Instagram. We hebben inmiddels meerdere bundels en series samen geschreven. Voor mij springen daar de serie Vergeten oorlog uit en de bundel Wij waren erbij.

Voor Wij waren erbij interviewde ik Heleen Smit en haar geschiedenis bleef me heel erg bij. Ze vertelde me over haar jeugd in Nederlands-Indië en hoe ze daar de Tweede Wereldoorlog had meegemaakt. Naar aanleiding daarvan schreef ik het verhaal Een cadeautje voor mama, maar dat ging maar over een heel klein deel van haar geschiedenis. Daarna sprak ik meer mensen die de oorlog in de oost hadden meegemaakt en ik las interviews en verhalen van ooggetuigen. Zo interviewde ik bijvoorbeeld Tonke Dragt en ik las wat Hella Haasse over haar jeugd had verteld. De spannende sprookjes die hun baboes vertelden, kwamen in heel veel van die gesprekken en interviews terug. Zo ontstond het idee voor Waarom de maan verdwijnt. Lotti maakt de oorlog mee in Nederlands-Indië, ze is zeven als die begint. Ik wissel haar verhaal af met de sprookjes die ze eerst van haar baboe hoort, maar later ook van anderen. Uiteindelijk vertelt Lotti ze ook zelf. Rick de Haas heeft het weer prachtig geïllustreerd!