Interview met Marike Goslinga over haar jeugdboek

Ja, als kind verzon ik graag verhalen en in vriendenboekjes schreef ik bij ‘wat wil je later worden?’ beroemd en kinderboekenschrijver. Beroemd hoeft niet meer zo nodig, dat lijkt me eigenlijk heel vermoeiend, maar kinderboekenschrijver is mooi wel gelukt! Ik heb trouwens eerst nog heel veel andere beroepen uitgeprobeerd, van dj tot postbode en ook nog een tijdje leerkracht basisonderwijs, maar schrijven is echt het allerleukste.

Ik heb een werkkamer buitenshuis maar ik kan eigenlijk overal wel schrijven, zo lang het maar niet thuis is want dan leidt er van alles af.

Ik houd van lezen, van plaatjes draaien, van dansen op feestjes met heel veel vrienden, van een goed gesprek met interessante mensen en van buiten zijn, het liefst op Vlieland

Ontwikkel je zintuigen, dus kijk, voel, luister en lees, zodat de verhalen vanzelf gaan stromen. En denk nooit: wat zou een ander ervan vinden? Het is jouw verhaal en niet dat van een ander.

Mijn lievelingskinderboek is nog altijd Het grote boek van Madelief van Guus Kuijer. Ik ben mijn vader heel dankbaar dat hij dat van de tweedehandsboekenboot voor me meenam. Ik denk dat ik door dat boek schrijver wilde worden.

Het boek gaat over een meisje dat een groot en naar geheim met zich meedraagt. Ze hoopt het te kunnen vergeten door de verhuizing van hun gezin, maar dat blijkt moeilijker dan gedacht.

Ik was op de middelbare school wel iemand die er anders bij durfde te lopen dan de rest, misschien omdat ik een broer en een zus had die dat ook deden? Als ik iets aan mezelf zou veranderen zou ik mezelf niet meer zijn, dus ik denk dat ik niks zou willen veranderen.

Ik vond het in de brugklas heel eng om weer de jongste van de school te zijn maar ik vond het tegelijk ook erg leuk om nieuwe kinderen te ontmoeten en nieuwe vriendschappen te sluiten. En natuurlijk de jongens, ineens waren er heel veel leuke (en ook oudere) jongens om naar te kijken.

Mijn eerste verliefdheid was al in groep 1 en ik zorgde ervoor dat ik lekker vaak naast hem zat. Toen ik ouder was, durfde ik een tijdlang alleen maar naar hem te kijken als ik verliefd was.

Probeer er toch over te praten met iemand die je vertrouwt. Een vriend of vriendin kan maar beter is vaak een volwassene, omdat die je sneller kan helpen. Bijvoorbeeld een van je eigen ouders, of iemand in de familie, een leerkracht bij wie je je fijn voelt, of de moeder van een vriend of vriendin. Denk vooral niet dat het stom is, bijna alles wat je meemaakt als kind overkomt je en daar heb je weinig invloed op. Je bent goed zoals je bent. En als je het niet aandurft om het aan iemand te vertellen die je kent, vraag dan hulp bij iemand die je niet kent, zoals via de kindertelefoon. Chatten kan daar ook, als je bellen eng vindt.

Voor kinderen die hetzelfde meemaken als de hoofdpersonen in mijn boeken hoop ik dat het troost biedt en een beetje hoop op dat je je ook fijn kunt voelen, naast de narigheid. In mijn boeken beleven de hoofdpersonen net zo goed spannende en leuke dingen. Ieder kind maakt wel iets vervelends mee in zijn leven en ik hoop dat kinderen door het lezen van mijn boeken weten dat ze niet de enigen zijn met problemen. En dat het kan helpen om erover te praten, er zijn zoveel (ook grote) mensen die van alles diep wegstoppen, in de hoop dat het er dan niet meer is. Dan denk je dat je er vanaf bent maar stiekem zorgt het toch voor stress en komt het steeds weer terug.

Ik ben alweer begonnen, en dit keer gaat het over jezelf durven zijn. Steeds meer kinderen en jongeren vinden dat ze van alles moeten kunnen en van alles moeten zijn en er ondertussen ook nog eens geweldig uit moeten zien. En dan hebben ze een burn-out op hun achttiende. Ik vind dat een interessante maar vooral ook een enge ontwikkeling en ik hoop voor een van mijn hoofdpersonen die daar best last van heeft, dat er dingen gaan gebeuren die alles over de kop zullen gooien.