Dichter aan het woord: Ted van Lieshout
Ter ere van de Poëzieweek geven wij graag het woord aan schrijver, beeldend kunstenaar én dichter Ted van Lieshout. Zijn dichtbundel Ze gaan er met je neus vandoor is genomineerd voor de Grote Poëzieprijs 2019. Klik hier voor een kijkje in de eerste bladzijdes van dit bijzondere boek.
Als kind wilde Ted van Lieshout graag tekenaar, schrijver of zanger worden. Op zijn 19e startte hij op de kunstacademie in Amsterdam, waarmee de wens om te tekenen allereerst in vervulling kwam. Hij werd illustrator en maakte tekeningen bij verhalen voor kinderen. Toen kwam de wens om ook zelf verhalen en gedichten te gaan schrijven. Zijn eerste dichtbundel werd meteen bekroond met een Vlag en Wimpel. Na deze prachtige start volgden vele andere verhalen en dichtbundels. Ted van Lieshout won hiermee onder andere een Gouden Griffel, zeven Zilveren Griffels, de Woutertje Pieterseprijs en de Nienke van Hichtumprijs. Ter ere van de Poëzieweek spreken wij deze veelzijdige auteur natuurlijk graag over zijn dichtbundels, die zowel door volwassenen als door kinderen met veel plezier worden gelezen.
Uit Hou van mij
Meer info
Dichter aan het woord:
“Misschien wekt het bevreemding dat ik in de meeste bundels (verzameld in Hou van mij red.) wel informatie gaf over de illustraties, maar niet over de gedichten. Wel, een gedicht van taal uitleggen in taal vind ik gewoon raar. Het stáát er toch al? Dat neemt niet weg dat ik me kan voorstellen dat lezers zich afvragen hoe de ontwikkelingen in de gedichten zich hebben voltrokken, of verwachten dat als ik uitleg hoe je een tekening kunt maken, ik ook uitleg hoe je een gedicht kunt schrijven. Bij Multiple noise ben ik daar zijdelings op ingegaan: al is een tekening nog zo mislukt, het is nog steeds een tekening; een gedicht is echter pas een gedicht als het gelukt is. Geen enkele aanwijzing kan, volgens mij, garanderen dat een gedicht slaagt. Net zo goed als dat ik regelmatig behoefte heb om van tekenstijl te veranderen, zo verandert ook mijn idee over hoe ik een gedicht moet schrijven. In het begin kwam het vaak neer op een soort ingedikte taal. Later wilde ik er meer lucht en werveling in. Dat in de sonnetten uit 2009 de taal geheel verdreven is, betekent niet dat ik vind dat een goed gedicht zonder tekst moet. Wel dat poëzie meer mogelijkheden biedt dan ik op één moment in mijn leven kan bevatten.”
© Ben Kleyn
