Interview Iris Hannema

‘Op het atol in Frans-Polynesië, vlakbij Tahiti, waar ik gewoond heb, werd heel veel gefreedived (zo diep mogelijk duiken zonder duikuitrusting, dus zelf je adem inhouden). Ik ben daar zelf heel slecht in, alleen al van het idee krijg ik het benauwd, en juist daarom fascineert het me. Jaren geleden overleed een beroemde freediver, een Russische; ze verdween onder water en haar lichaam werd nooit gevonden. Inmiddels is haar zoon Aleksey achtvoudig freedive-wereldkampioen. Ongelooflijk toch? Zo kwam ik erop om een roman te schrijven die draait om de zus van een overleden freediver, en de impact van dat verlies op haar leven.’

‘Ik ben groot fan van Japan. Het is een overweldigende Disneyachtige ervaring, met vloedgolven van knalkleuren, j-popstemmen, schreeuwerige videoschermen, mangafiguurtjes en flashy reclameborden. Echt, als je ergens fijn alleen kunt reizen, is het in Japan: alles is uitermate goed geregeld, zelfs de treinen rijden tot op de seconde precies en het is er zo schoon dat je van de grond kunt eten. Vind maar eens een land op de wereldkaart waar je dat tegenkomt.’

‘Uitgespuugd worden door het vliegtuig en ineens helemaal alleen aan de andere kant van de wereld zitten is heftig. Maar het went supersnel. Van alleen reizen heb ik zoveel geleerd: dat ik het alleen ook heel fijn kan hebben en ik anderen niet nodig heb om gelukkig te zijn. Dat had ik niet in Nederland kunnen leren, want daar omringde ik mezelf altijd met mensen, als een soort firewall, en precies die is er alleen op reis niet meer.’

‘Haha, ja, zo oud ben ik al dat ik dat heb meegemaakt. Ik ben op mijn achttiende begonnen met reizen en heb ontelbaar vaak in de snikhitte een internetcafé moeten zoeken om mijn ouders te laten weten waar ik was. Maar dat had ook iets heel romantisch, helemaal onbereikbaar zijn, niemand die weet waar je bent, wat je doet. Ik zou iedereen aanraden in ieder geval één keer op reis te gaan zonder telefoon, dan wordt het pas echt spannend.’

‘Ik wilde graag schrijven over al die etappes van pijn en die afdaling in verdriet, hoe je steeds een treetje dieper moet, steeds een ander gevoel tegenkomt, van boosheid tot bang zijn iemand te zullen vergeten. Totdat het op een dag echt een plek heeft gekregen en dat rauwe een litteken is geworden. Ik voelde me terwijl ik dit boek schreef bij vlagen ook echt verdrietig.’

‘Veel! Ik ben getrouwd met een duikinstructeur en ben zelf ook duikinstructeur geworden. We hebben elkaar ontmoet aan zee, onze eerste date was onder water en ik ben ook nog eens opgegroeid in Haarlem, vlakbij zee. Als ik de zee een tijdje niet heb gezien, voel ik echt heimwee, naar die weidsheid en naar de geur, en het gekrijs van zeemeeuwen, al hoor ik die ook vaak rond vuilnisbakken in de stad, haha.’

‘Nadat ik na een lange reis door West-Afrika weer in Nederland was, stond ik totaal in shock in de Albert Heijn. Wat een luxe! Ik vond het Appie-assortiment zo overrompelend dat ik met een lege plastic tas terug naar huis liep. Die dankbaarheid voor waar ik ben opgegroeid, voor hoe goed we het hebben, dat is onbeschrijfelijk en dat voel ik nog steeds.’