Interview met Ingrid en Dieter Schubert

Jaren geleden hoorden we een kind de opmerking ‘Dikke vriendjes durven alles’ maken en vonden dat hartverwarmend. Ook onze dochters konden van deze mooie zinnen vormen, die voorbijgaan aan elke grammatica en tijd. Magische taal ook: Ik ben aan het verdwalen, Ik ben aan het durven, Morgen was ik jarig, enz.

Durven en Mogen betekenen in het Duits iets anders dan in het Nederlands. Namelijk precies het tegenovergestelde. Toen wij Nederlands leerden waren deze twee begrippen een groot struikelblok omdat wij telkens om moesten denken.

Je kunt dieren mooi antropomorf tekenen. Expressie, lichaamshouding en -bouw kunnen bepaalde eigenschappen versterken. Bij mensen zie je meteen of het een vrouw, man, meisje of jongen is. Heel jong of heel oud. En dan komt er ook nog de kleding bij. Erg saai. Bovendien hebben wij allen een collectief gevoel bij bepaalde dieren: de vos is sluw, de egel slim. En cavia’s zijn in een oogopslag parmantige beestjes.

Wij maken nooit een boek met een boodschap. Als er later door anderen een diepere betekenis aan wordt toegevoegd dan hebben wij er geen bezwaar tegen. Maar wij werken in eerste instantie vanuit ons plezier en verwondering: het beroemde buikgevoel. Kleine kinderen leven in een magische wereld, alles krijgt een betekenis. Zo kan een rood touw in een splitsecond veranderen in een gevaarlijke slang. Of het touw is letterlijk en figuurlijk een houvast. Ik vind ook dat de magische wereld van het kind niet gestoord mag worden door teveel uitleg. Laat de fantasie gewoon onbeperkt bloeien.

De cavia’s kwamen jaren geleden op ons pad. Toen wij voor het Maurits Huis in Den Haag het museumboek ‘Maurits Muis’ maakten. In het schilderij van Rubens ‘Het aardse paradijs’ zitten er twee. Wij vonden dat ze iets heldhaftigs hebben, een beetje kungfu. Inmiddels zijn wij er niet meer zeker van of het wel cavia’s zijn, misschien zijn het ook wel korenwolfjes? Hoe dan ook: het zijn erg grappige en ondeugende beestjes.

Al heeeeeel lang! Sinds onze studententijd en wij hebben nog steeds heel veel plezier samen. Kunnen lachen, ruziën, ons verwonderen, praten en stil zijn.

In al onze boeken zitten kenmerken of belevenissen van ons. Dat is juist zo grappig. Ik roep wel eens: Wij graven ons nu weer autobio! En dan zegt Dieter: Doe nou niet zo gek. Maar bij nader inzien heb ik dan toch weer gelijk…

In al onze boeken zitten kenmerken of belevenissen van ons. Dat is juist zo grappig. Ik roep wel eens: Wij graven ons nu weer autobio! En dan zegt Dieter: Doe nou niet zo gek. Maar bij nader inzien heb ik dan toch weer gelijk…

Wij praten voortdurend met elkaar zodat een personage voor ons tot leven kan komen. Eerst is er altijd het verhaal, maar ook dan denken wij al in beelden, die nog wel heel diffuus zijn. Wij schetsen allebei, bespreken de techniek, corrigeren elkaar en dat kan soms tot hevige discussies leiden. Ik vertrouw op Dieter, zijn technisch en artistiek vermogen en andersom is het niet anders. Belangrijk is telkens weer dat wij ons en de ander blijven uitdagen; we hebben een bloedhekel aan routine.