5 vragen aan… Simone Arts

De dood is niet alleen maar een verdrietig onderwerp. Er zit ook een heel mooie, bijzondere kant aan. Bij de dood, het afscheid nemen van degene die is overleden én de herinneringen aan die persoon (of het dier!) horen namelijk heel vaak ook liefde en – echt waar! – humor.

Ik denk wel eens: pas als iemand doodgaat, merk je hoeveel diegene betekend heeft voor anderen. Daarom vind ik het interessant om over de dood te schrijven.
Ik wilde graag schrijven over een baby’tje dat sterft, omdat ik dat nog nooit in een boek was tegengekomen, terwijl ik weet dat er kinderen zijn die dit meemaken in hun gezin of familie.

Dat hoop ik!
Maar ook andere lezers kunnen zich in dit boek herkennen. Er komt bijvoorbeeld voor iedereen een moment dat je naar de brugklas moet, of je nu wilt of niet. En bijna elk kind maakt wel eens wat mee in een vriendschap: je krijgt een hechte band met iemand, of je groeit juist uit elkaar. Vito maakt dat ook allemaal mee; zijn leven lijkt wat dat betreft sprekend op dat van iedere andere achtstegroeper en brugklasser.

Dat denk ik zeker, maar het komt ook voor dat een kind juist niet met zijn ouders kan praten over wat hij heeft meegemaakt. Dan is het fijn als er iemand anders is met wie dat wel kan. Een soort Jessy. Of een leraar of nog iemand anders.

Het maakt niet zoveel uit, denk ik, zolang je je gevoelens maar ergens deelt. Want in je eentje rondlopen met zulk groot verdriet en alle vragen die de dood bij je kan oproepen, dat lijkt mij een te zware last.

Ik wist er niks van, haha! Maar: ik vind het heelal fascinerend en dus heb ik, met heel veel plezier, heel veel research gedaan.
Jaren geleden ben ik ook in Londen geweest, net als Vito. En de wand met al die kleine lichtjes die hij daar in het museum ziet, zag ik toen ook. Ik kan me nog herinneren dat mijn dochter en ik daar ook een gesprekje hadden over ‘waar zou de hemel nog kunnen zijn als je eenmaal precies weet hoe het universum er uitziet’. Het is me altijd bijgebleven en tijdens het schrijven van dit boek heb ik meerdere malen de website van het museum bekeken. Ik ben ook fan geworden van sterrenkundige Govert Schilling. Zodra hij op tv kwam, zat ik aan de buis gekluisterd en ken je het boek ‘Het ruimteboek’ van Chris Wormell? Dat heb ik verslonden!

Ik ben een keer bij Space Expo in Noordwijk geweest en ik heb eindeloos gegoogeld op Copernicus, Pluto en nog veel meer zoektermen die iets met de ruimte en ruimtevaart te maken hebben. Maar ik heb ook research gedaan naar rouw en verlies. Ik maakte aantekeningen van de serie ‘Kijken in de ziel – de achterblijvers’ en ik las boeken van schrijvers die dierbaren zijn verloren en hun verhaal delen met de lezers, bijvoorbeeld Kristien Hemmerechts, Suzan Hilhorst en A.F.Th. Van der Heijden.

Ook bezocht ik een bijzondere expositie in het UMC Utrecht. Er waren foto’s tentoongesteld van gezinnen waar een baby’tje ‘stil’ was geboren. Zo ontroerend!
Om me maximaal in te kunnen leven in Vito, ben ik een middag naar een mooie begraafplaats gegaan in het dorp waar ik woon. De poort kraakte toen ik hem opendeed, onder mijn voeten knerpten schelpjes toen ik rechtsaf sloeg, het pad op dat parallel loopt aan de muur die de begraafplaats omheint. In de hoek van die begraafplaats, tussen de muur en het schelpenpaadje in staat een bankje, met het uitzicht op de graven. In mijn gedachten zat Vito op dat bankje. Ik ben naast hem gaan zitten. Het was een bewolkte winterdag, de bomen waren kaal en het miezerde een beetje. Maar toch voelde alles heel kalm en fijn, daar op dat bankje.

In 2018 werd 10% van de basisschoolleerlingen gepest en 5% van de middelbare-schoolleerlingen. Dus op een basisschool met 100 leerlingen worden 10 kinderen gepest en op een middelbare school met 500 leerlingen 25 kinderen. Belachelijke aantallen, toch?!
Daarom heb ik bij deze eerst een dringend advies voor iedereen die wel eens pest: Hou. Daar. Onmiddellijk. Mee. Op.
Kinderen die gepest worden, zijn verdrietig en boos. Ze voelen zich vaak eenzaam en denken soms negatief over zichzelf. Al die emoties nemen ze de rest van hun leven mee en óók als ze al lang volwassen zijn, kunnen ze daar nog behoorlijk last van hebben.

Voor al die kinderen heb ik een tip: schrijf op of teken wat er met je gebeurt, als je wordt gepest. Bewaar wat je opgeschreven hebt, goed. Wie weet, kun je het eens laten lezen aan iemand die je vertrouwt.
Schrijf of teken op een ander blaadje of in een ander schriftje elke dag drie mooie of fijne dingen uit je leven. Het hoeven geen bijzondere dingen te zijn. Gewone mooie of fijne dingen zijn ook prima. Onthoud vooral goed: al die mooie en fijne dingen, dát ben jij!