Maarten Kuipers over De zolderkampioen

‘Ik hou van kinderboeken waarin iets gebeurt waarvan je stiekem hoopt dat het jóú ook zou overkomen. Dat je een toegangskaartje wint voor een chocoladefabriek, of dat uitgerekend jíj post hebt voor de koning. Dat soort dingen. Ik dacht: hoe cool zou het zijn als de beroemdste voetballer van de wereld jóú zou uitkiezen om hem te redden?’

‘De personages in het boek hebben allemaal hun eigen taal. Zo is er een ijdeltuiterige tv-presentator die in over-de-top zinnen kletst, waarbij de uitroeptekens over elkaar heen buitelen. En topvoetballer Vinci di Balles heeft natuurlijk bij internationale clubs gespeeld, dus die klinkt als een mengelmoesje van verschillende wereldtalen. Als ik schrijf, verkneukel ik me hardop – mijn gezin is daarover vaak iets minder enthousiast.’

‘Zeker. De Zolderkampioen ademt dezelfde sfeer als Roljoch. Ik zoek naar een mix van spanning, humor en een brok in je keel. Ik wil een verhaal schrijven dat je meevoert, waarin verschillende lijnen mooi samenkomen. De prachtige illustraties van Emanuel Wiemans passen precies bij dat gevoel.’

‘Nou en of! Waar ik best trots op ben: ik hoorde van verschillende kinderen die niet van lezen hielden, dat ze Roljoch allemaal in één ruk uitlazen. En dat ze hard moesten lachen én soms een beetje moesten huilen. In de Kinderboekwinkel in Utrecht begreep ik dat het boek ook vlug wordt opgepikt als ze erover vertellen: “Een jongen leert zichzelf autorijden met YouTube om op bezoek te gaan bij zijn vader in de gevangenis…”’

‘Eh, tja… nou val ik toch door de mand. Want hoewel ik een paar jaar lang een seizoenskaart had om samen met mijn zoon in het stadion te mogen juichen, weet ik nog altijd niet wie nou wie is in het veld. Dus dan toch maar… De zolderkampioen.’