Interview met Max Brallier

‘O, dat is een lastige vraag. Ik vond het zo leuk om ze allemaal te bedenken. En toen Douglas Holgate mijn bedenksels met zijn tekeningen tot leven bracht? Dat was helemaal… wauw! Ik denk dat ik voor Rover moet gaan als mijn favoriet. Hij is Jacks huisdier, de trouwe hond die hij nooit heeft gehad. Voor de apocalyps verhuisde Jack van huis naar huis, zonder een vast gezin. Zijn band met Rover betekent daarom gewoon alles voor hem. En ik heb Rover gebaseerd op de hond die ik als kind had. Daarom hou ik nóg meer van hem. Maar mijn favoriete slechterik-monster? Dat is waarschijnlijk Blarg – hij was de eerste. Van hem wilde ik écht het ultieme kwaadaardige monster maken.’

‘Jack is zeker weten een versie van mij: iemand die fouten maakt en onzeker is. Een grote dromer, die zich lachend een weg uit de chaos probeert te banen. Voor June haalde ik inspiratie uit mijn zus, die me altijd blijft verbazen, en twee vrienden van mij. En Quint en Dirk zijn een mix van mijn beste vrienden van vroeger. Het eerste boek in de serie heb ik dan ook opgedragen aan die vrienden.’

‘Ha! Nou, misschien kan ik ongelooflijk snel rennen? Serieus! Jack lijkt op mij, maar ik ben geen Jack. In een monster-zombie-apocalyps zou ik wegvluchten voor gevaar – op volle snelheid.’

‘Ten eerste: ik vind het zo gaaf dat De laatste helden op aarde in Nederland blijft verschijnen. Ik bof maar als auteur. Het kosmische kwaad was geweldig om te schrijven. De helden krijgen te maken met de winter, wat zorgt voor allerlei spannende kicks en avonturen. Daarnaast is er een compleet nieuwe schurk: een mens! Ook vond ik het leuk om te bedenken hoe het was voor de kinderen om tijdens de feestdagen hun familie te moeten missen. Het verhaal is daardoor best emotioneel… maar altijd op een leuke manier.’

‘Vreemd genoeg heb ik de sterke drang om over bijna alles een verhaal te vertellen. Ik kijk uit het raam en zie iemand met een vreemde hoed op, ik hoor een gesprek in de supermarkt, ik zie een kind alleen naar huis lopen… en dan wil ik daar een kloppend verhaal van maken. Ik schrijf dus graag om dat soort momenten een plekje te geven. Maar het zijn mijn schoolbezoeken die ervoor zorgen dat ik écht van schrijven hou. Ik spreek dan kinderen die heel enthousiast zijn over mijn werk. Sommige zijn door een boek van mij zelfs van lezen gaan houden. Dat vind ik niet zomaar leuk, maar geweldig.’

‘Ik vond het zo cool! Ik ben altijd klassieke nerd geweest, dol op videogames. Mijn ouders vonden dat ik er veel te veel tijd aan besteedde. Dus ja, om dan een game te spelen die gaat over een wereld die ik heb verzonnen? Wauw! En het geweldige is dat het echt een fantastisch spel is. Het is niet een afgeraffeld stukje merchandise of zo. Als ik die game op mijn plank zie staan, ben ik altijd zo blij. Hij bestaat gewoon!’

‘Blijf verschillende boeken uitproberen. Ik zweer het je: er is een perfect boek voor iedereen. En na dat eerste verhaal gaat de hele wereld voor je open. Sommige kinderen hebben via mijn boeken ontdekt hoe leuk lezen is. Andere kinderen kregen plezier in het lezen dankzij de Leven van een loser-serie, of graphic novels. Daarom denk ik dat het zo belangrijk is dat scholen en bibliotheken en boekwinkels zoveel mogelijk verschillende soorten boeken aanbieden. Je weet nooit welk boek je leven op magische wijze kan veranderen.’

‘Haha! Het geheim is dat kinderen in Nederland heel slim zijn en een geweldige smaak hebben! Serieus, ik denk hier vaak over na. Het is onmogelijk om dat niet te doen. Ik denk dat ik een soort formule heb ontdekt – maar dan wel per ongeluk. Het succes is te danken aan een verrassende mix van verschillende dingen. Allereerst is er de setting. Die is avontuurlijk, soms grappig en soms eng. En er zijn flink wat waanzinnige personages (monsters). Er zijn alleen kinderen – geen ouders of leraren. Ze moeten zelf alles uitvogelen en oplossen. Dat is iets waar kinderen over dagdromen. Ik vind de humor wel belangrijk. En ik denk dat het heel goed is dat Jack fouten maakt. Verder zijn de tekeningen van Douglas onmisbaar. Ook vind ik dat het boek heel goed is opgemaakt. Zoiets. En nu is het geen geheim meer. BEDANKT, hoor!’