Interview met Annet Jacobs

Nee. Ik ben echt superslecht in filmpjes maken. Dus die TikToks, die laat ik graag aan Nova, Yin en de rest van de klas van meester Jaap over! 😉 Voordat ik aan De TikTok Challenge begon heb ik wel een triljoen TikToks gekeken. Dat was leuk! Zo leuk, dat ik telkens dacht ‘nog één filmpje, dan ga ik dat boek schrijven.’ En dan was het opeens weer drie uur later… Best verslavend dus. Net als andere social media vreet TikTok een hoop tijd, die je ook kunt gebruiken om buiten te spelen, gezellig een spelletje te doen of lekker een boek te lezen. Of in mijn geval: er eentje te schrijven!

In mijn TikTok-boeken heet een van de hoofdpersonen Nova. En er blijkt dus in Nederland een echte Nova te bestaan die TikToks maakt van de filmpjes die de Nova in mijn boeken maakt! Hoe leuk is dat!

Ik vind “inspiratie” een lastig woord. Het klinkt als iets wat ergens op een plank op je ligt te wachten. Maar schrijven, dat is gewoon hard werken. En een verhaal verzinnen, dat doe je met je fantasie. Als ik helemaal vastzit in een verhaal, dan helpt een eind wandelen. Of douchen. Of de was ophangen. Vaak plopt er dan als bij toverslag opeens een goed idee in mijn hoofd, waarmee ik weer verder kan. Gewoon. Omdat ik mijn hersens even tijd gaf om rustig over het verhaal na te denken zonder dat ik me er zelf mee bemoeide. Hersens vinden dat fijn. Slapen helpt daarbij ook heel goed. Let maar eens op: vaak word je ’s ochtends wakker met supergoede plannen en ideetjes!

Oe, dat is bij schoolbezoeken altijd de vraag waarvan ik hoop dat niemand die stelt. Boeken zijn een soort van kinderen voor een schrijver. En we doen natuurlijk telkens weer ons stinkende best om het leukste boek ooit te schrijven. Moet ik echt kiezen? Dan misschien toch de TikTok-boeken. Omdat ik van Nova’s oma hou. Omdat ik stiekem altijd een beetje blij word van die malle tweeling Pim en Polle. En omdat ik het heel fijn vind dat heel veel kinderen die boeken met veel plezier lezen. Als je met plezier leest, word je vanzelf een lezer. En voor lezers is de wereld veel groter dan voor niet-lezers. In boeken stap je in andermans avonturen, zonder dat je je koffer hoeft te pakken. Dat gun ik elk kind.

“Ben je getrouwd met Paul van Loon?” Die vraag krijg ik best vaak. En ik heb echt geen idee waarom. Ik lijk niet op Dolfje Weerwolfje, ik kom nooit met de Griezelbus en ik draag ook niet 24/7 een donkere bril. Misschien verwarren ze me met prinses Laurentien?

Er zijn dagen waarop ik heel vroeg uit bed moet, omdat ik om half 9 in Middelburg, Groningen of Maastricht op een school of een bieb aan groep 4 t/m 8 over mijn boeken mag vertellen. Dat zijn feestjes! Natuurlijk zijn er ook werkdagen. Dan zet ik geen wekker en wandel ik eerst met mijn hondje. Daarna kruip ik met hem en mijn laptop op de bank (of ’s zomers op een stoel in de tuin). De hele dag pruts ik wat aan een hoofdstuk, dat ik meestal ’s avonds nog eens helemaal herschrijf. Als ik slaap zit het verhaal nog steeds in mijn hoofd. Bij het wakker worden weet ik vaak opeens wat er allemaal nog beter, leuker, grappiger of spannender kan! En dan herschrijf ik de boel vrolijk nog eens, in bed. Pas als ik er blij van word en het als een trein leest, begin ik aan het volgende hoofdstuk.

Een schrijver is een soort van tovenaar. We toveren lege witte bladzijden vol mooie, spannende, grappige verhalen, waar iedereen die ze leest in kan verdwalen. Iets leukers bestaat er toch niet?