Interview met Ben Guterson

Ik ben altijd geïntrigeerd geweest door anagrammen, woordgrapjes, geheime codes en nog veel meer. Ik vind het interessant om een extra dimensie in woorden of zinnen te ontdekken, dus ik ben altijd op zoek naar leuke woordspelingen en puzzels in alles wat ik lees. Ik hou ook van cryptische kruiswoordpuzzels waarin veel ingenieuze woordspelingen in de aanwijzingen zijn verstopt. Ik geniet echt van dat “Aha!”-moment waarop de mentale sleutel in mijn geest draait en ik een raadsel oplos. Sommige codes en puzzels die ik in mijn boeken gebruik, zijn algemeen bekend (zoals het Vigenère-cijfer in het eerste Winterhuis-boek). Andere (zoals het gecodeerde bericht op het medaillon in De magie van de verboden toren) zijn dingen waar ik op uitkom na eindeloos spelen met letters en zoeken naar verschillende manieren om deze achter elkaar te zetten volgens een ‘geheime’ code.

Het spijt me dat het zo moeilijk was om de code in het Nederlands te maken! Het kan inderdaad een hele uitdaging zijn om een verhaal met codes, woordspelingen en puzzels erin in een buitenlandse editie opnieuw te maken. Gelukkig weet ik dat de mensen bij Leopold uiterst bekwame vertalers inschakelen. Imme Dros heeft in alle opzichten fantastisch werk geleverd aan de Winterhuis Hotel-boeken, en dus weet ik dat zij als geen ander puzzels of codes in mijn boeken kan doorgronden. Wat betreft de code in de Toren (en zonder hier al te veel weg te geven), heb ik VEEL tijd besteed aan het bedenken van een systeem dat zowel wiskundig als in de context van het verhaal zou werken – ik bleef van alles uitproberen. Uiteindelijk bedacht ik een code, en toen werkte ik vanaf daar achteruit! Soms kreeg ik er hoofdpijn van, maar het was ook heel leuk.

Ik denk niet dat ik bijzonder goed ben in het oplossen van mysteries en puzzels, hoewel ik graag anagrammen bedenk, en ik kan de meeste cryptische kruiswoordpuzzels met redelijke inspanning oplossen. Sudoku’s interesseren me niet, dus puzzels met cijfers of wiskunde vind ik erg moeilijk. Vreemd genoeg lees ik niet veel ‘mysterieuze’ romans, hoewel mijn eigen boeken over het algemeen veel mysterieuze elementen bevatten.

Ik geloof absoluut dat er veel plaatsen in onze wereld zijn die een soort magie bevatten en die ons een goed gevoel geven als we er gaan wonen of ze bezoeken. Soms voel ik me meteen beter als ik op een bepaalde plek ben, bijvoorbeeld in een museum, een concertgebouw, een kerk of gewoon een heel mooi huis. De Toren in De magie van de verboden toren is gebaseerd op een echt gebouw met uitzicht op de Columbia-rivier in het noordwesten van de Verenigde Staten. Jaren geleden ben ik daar een keer geweest en toen wist ik al meteen dat ik ooit over die Toren wilde schrijven.

Daar hoef ik niet lang over na te denken! De bibliotheek in het Winterhuis Hotel zou zonder enige twijfel mijn favoriete ruimte zijn als ik de kans had om het hotel te bezoeken. Ik heb altijd van bibliotheken gehouden, en het zou een droom zijn om in zo’n prachtige bibliotheek te zijn als de enorme, gezellige bibliotheek van Winterhuis Hotel, omringd door duizenden boeken.

Ik wist in het begin eigenlijk nog niet in welke richting het verhaal zou gaan. Het begon allemaal met de Toren. Ik weet niet waarom, maar ik bleef me de Toren verwaarloosd en verlaten voorstellen. Samen met dat beeld van die verwaarloosde Toren bleef ik het gevoel houden dat ieder verhaal dat naar voren zou komen, op de een of andere manier over verlies zou gaan – en, uiteindelijk, over een nieuw begin. Uiteindelijk merkte ik dat ik me concentreerde op een gezin: de Einsteins – en in het bijzonder de elfjarige Zack Einstein – en de nasleep van het tragische verlies van Zacks zusje Susan. Opeens wist ik dat Zacks ouders zouden besluiten dat zij en hun vier overgebleven kinderen zouden verhuizen naar een landelijk gebied dat ik Vista Point noemde. Van daaruit begon ik me voor te stellen dat Zack niet alleen de Toren ging verkennen, maar ook een nieuwe vriendschap zou sluiten, in een poging om het verlies te verwerken en verder te kunnen gaan met zijn leven.

The House with a Clock in its Walls van John Bellairs was mijn favoriete boek toen ik een kind was. Mijn leraar las het voor aan onze klas toen ik in groep zeven zat, en het maakte een enorme indruk op me. De hoofdpersoon is een tienjarige jongen genaamd Lewis Barnavelt, die bij zijn mysterieuze oom Jonathan gaat wonen in een enorm herenhuis. Daar ontdekt Lewis een aantal geheimen, waaronder een tikkend geluid dat afkomstig is uit de muren van het huis. Ik had The House with a Clock in its Walls in gedachten toen ik aan Winterhuis Hotel werkte.

Ik heb er nooit echt over nagedacht om schrijver te worden toen ik jong was. Ik heb het echter altijd leuk gevonden om te schrijven en te spelen met woorden en zinnen en om na te denken over verhalen – en ik heb altijd graag gelezen. Toen ik eind twintig was, begon ik steeds vaker te schrijven, maar het was meer dat ik besloot dat ik wilde schrijven dan dat ik schrijver wilde worden. Misschien is dat uiteindelijk hetzelfde? Hoe dan ook, toen ik eind dertig was, merkte ik dat ik elke dag schreef, en het duurde niet lang voordat ik me toelegde op het schrijven van boeken.

Lees ten eerste zoveel als je kunt en zo breed als je kunt – en dwing jezelf om boeken te lezen die misschien ver van je af lijken te staan, zoals zogenaamde ‘klassiekers’ of boeken die misschien op oudere lezers zijn gericht. Ten tweede, schrijf zoveel als je kunt en met regelmaat – liefst elke dag en gedurende minstens een uur of twee. Als je elke dag schrijft, groeien je vaardigheden – en je zelfvertrouwen. Ten slotte geloof ik dat als je echt van schrijven houdt, je altijd gefocust moet blijven op het schrijven zelf in plaats van op de vruchten van je inspanningen. Elke financiële beloning of publieke aandacht – of zelfs publicatie zelf – ligt buiten je controle. Het allerbelangrijkste is het plezier van het spelen met taal en het vertellen van goede verhalen. Daaruit volgt al het andere.