Het verhaal achter ‘Anne, het paard en de rivier’
Anne, het paard en de rivier is bekroond tot een van de Best Verzorgde Boeken van 2017. Het boek is geschreven door Wouter Klootwijk, schrijver, journalist, programmamaker en columnist. Samen met de prachtige illustraties van illustrator Enzo Pérès-Labourdette is het verhaal een onmisbaar, tot in de puntjes verzorgd, kinderboek geworden. Reden genoeg voor een kort interview met de schrijver en de illustrator.
Over het boek 
Annes oom woont ver weg in het woud en hij heeft een paard nodig. Anne denkt dat zij hem dat paard, Wilma, het beste zelf kan brengen. Op Wilma’s rug begint Anne aan haar tocht over onbekend terrein. De rivier wijst de weg. Zo begint Annes reis, een verhaal over de wijde wereld en alles wat daar op ontdekking wacht. Het levert een sprookjesachtig avonturenverhaal op over een meisje dat vol vertrouwen het onbekende tegemoet gaat.
Bekijk het boek hier
Drie vragen voor Wouter Klootwijk
Heeft het boek een speciale betekenis voor je?
Er komen verschillende dingen in samen. Tot mijn plezier. Veel meisjes, minder jongens, houden van paarden en paardrijden, maar altijd op mooie luxe paarden en altijd maar rondjes rijden. Nooit eens een krant rondbrengen op een paard of ermee naar school. En nooit is het een echt werkpaard. Die zijn er nog en ze doen nuttig werk.
En veel kinderen mogen niet meer een hele dag in hun eentje weg, op de fiets of lopend. Al helemaal niet een hele week. In mijn boek gebeurt dat. Met een werkpaard. Ik had het het liefst zelf gedaan. Langs de rivier.
Wat is je inspiratiebron geweest om dit boek te schrijven?
Kanalen en rivieren hebben altijd aan twee kanten een pad of een weg. Je hoeft de weg niet te weten. Als je het pad volgt kom je vanzelf bij de zee of in de bergen. Dat houdt mij al mijn leven lang bezig: ik ben geboren in een plaatsje aan de rivier de Rijn. Ging je de ene kant op dan kwam je in Duitsland, ging je de andere kant op dan kwam je bij de zee.
In het boek gaat Anne op avontuur. Deed jij dit ook het liefst toen je vroeger klein was?
Altijd. Elke dag als ik niet naar school moest en zelfs als ik wel naar school moest dan was het onderweg tussen huis en school altijd avontuur en kwam ik vaak te laat (voor school en voor het eten). We woonden aan de rand van een bos, op een heuvel waarlangs de rivier stroomde. Beter kun je het niet verzinnen voor een kind dat wat mag van moeder en pa.
Drie vragen voor Enzo Pérès-Labourdette
Je hebt van tekenen je beroep gemaakt. Dat is vast een kinderdroom die uitkomt?
Jazeker! Toen ik klein was, verzon ik altijd verhalen met mijn opa. Die hij voor mij in schriftjes schreef. Vervolgens maakten we op de pagina ernaast samen een tekening over het verhaaltje. Eigenlijk doe ik nu een beetje hetzelfde als toen, maar dan voor mijn werk.
Hoe komen je illustraties tot stand? Wat is je werkwijze?
Om mijn illustraties te maken teken ik eerst ontzettend veel schetsen. Als ik eenmaal blij ben met het beeld, teken ik losse delen van de tekening met waterverf. De laatste stap is om alles in de computer te scannen en weer aan elkaar te plakken als een collage.
Je maakt veel gebruik van rode tinten in de illustraties van het boek. Heb je hier een specifieke reden voor?
Vaak als ik te veel kleuren gebruik in een tekening kan het een beetje rommelig worden. Door mezelf met kleur te beperken heb ik veel meer ruimte om na te denken over vormen en composities. In het boek is Anne zo lief en gezellig, dus ik heb haar in mijn eerste schets een mooi rood jasje gegeven. De kleuren van het jasje heb ik vervolgens in het hele boek gebruikt. Maar ik denk dat ik voor het volgende boek andere kleuren zal kiezen, om het spannend te houden! Misschien groen… Of rood met blauw.
