Magisch interview

Laura: ‘We zijn goede vrienden en we werken al vele jaren samen. De wereld en de karakters van het Middernacht Uur komen van Benjamin, maar Emily’s avonturen in die wereld hebben we samen bedacht. Benjamin begint met schrijven en ik vul het verhaal gaandeweg aan. Tegen het einde van het schrijfproces begin ik met het illustreren van de hoofdstukkoppen, zodat er in elk hoofdstuk een kleine illustratie zit.’

Benjamin: ‘Lang geleden bracht een vriend me om middernacht een verrassingspakket. Zo kwam ik op het idee. Wat een fantastisch begin van een verhaal zou dat zijn: wie brengt er post om middernacht? Waarom precies om middernacht? Wat als middernacht geen tijd is, maar een plek? Deze onweerstaanbare vragen, gecombineerd met een leven lang spookverhalen, historische verhalen en sprookjes lezen, riepen de magische wereld van het Middernacht Uur op.’

Laura: ‘Ik zou het fantastisch vinden als ik op magische wijze in een dier kon veranderen! De Poeka’s in onze boeken zijn geïnspireerd op magische wezens uit de Keltische folklore. In sommige Ierse sprookjes kunnen zij in verschillende dieren veranderen, maar de Poeka’s in het Middernacht Uur hebben drie magische dierenvormen: haas, hond en paard. Ik denk dat mijn magische vorm een hond zou zijn: ik hou van wandelen, bij een lekker warm haardvuur zitten, van knuffelen en van koekjes eten.’

Benjamin: ‘O, mijn grote mond brengt me heel vaak in de problemen! De laatste jaren wat minder, maar net als Emily kan ik het soms gewoon niet helpen. Dan hoor ik mezelf dingen zeggen die ik beter niet zou kunnen zeggen. Helaas vindt niet iedereen me zo grappig als ikzelf. Emily is een combinatie van de geweldige vrouwen in mijn leven: mijn dochter, en een paar van mijn stoere beste vriendinnen. Ze is ook een levende versie van dat stemmetje in mijn hoofd dat allerlei dingen zegt die je beter niet hardop kunt zeggen. Alleen klinkt het nog beter wanneer Emily ze zegt!’

Laura: ‘Ik kan mijn favoriete boeken eindeloos herlezen. Het is heerlijk om werelden waarvan je houdt opnieuw te betreden. In die zin zou ik waarschijnlijk wel kunnen overleven zonder nieuwe boeken, maar ik denk dat we zonder nieuwe boeken niet kunnen groeien. We hebben nieuwe verhalen nodig én nieuwe stemmen achter die verhalen, om de wereld te kunnen ontdekken. Die wereld verandert immers altijd, elke dag. Het is belangrijk om jezelf in een ander te kunnen verplaatsen; in de schoenen van een ander te stappen, zodat je met ze meekunt naar een magisch land, voetstappen kunt achterlaten op een crime scene of eenvoudig van huis naar school lopen. Elk nieuw boek, elk nieuw paar schoenen, betekent een nieuwe reis naar empathie, geluk, troost, ontsnapping, begrip en avontuur.’