Ons Kinderpanel interviewde Reggie Naus

‘Ik had al meerdere boeken over piraten geschreven, waaronder de reeks over piratenmeisje Rowan. Ik werd gevraagd om een nieuwe reeks te schrijven en ik bedacht dat het leuk zou zijn om een heel ander soort piratenverhalen te verzinnen. De schat van Inktvis Eiland en de vervolgen daarop speelden zich in de 18e eeuw af, op tropische eilanden en op zee. Het leek me leuk om die wereld naar een duf dorpje in het huidige Nederland te brengen. Ook wilde ik iets schrijven over buitenbeentjes en dat je die moet accepteren zoals ze zijn. Dat is ook wel een beetje persoonlijk, want ik ben zelf altijd een soort halve piraat geweest. Een apart type. En daar hebben mensen wel eens niet zo aardig op gereageerd. Mensen die ‘anders’ zijn worden vaak gepest, als kind en zelfs als volwassene. In de Piraten van hiernaast-serie wil ik laten zien dat aparte mensen juist kleur geven aan de wereld.’

Een van de leukste momenten was mijn eerste bezoek aan de filmset. Toen ik op en rond het huis van de familie Donderbus liep. Alsof ik in mijn eigen fantasie rondliep.’

‘Dat vind ik juist leuk! Als schrijver vind ik het geweldig om de fantasie van anderen te inspireren. Eigenlijk gebeurt dat al bij de illustraties in een boek. De tekeningen van Mark Janssen zijn heel anders dan hoe de piraten er in mijn hoofd uitzagen, maar toch superleuk. En in de film zien ze er weer totaal anders uit. Ongeveer een maand voordat de opnames begonnen, kreeg ik de kostuums te zien (supergeheim!) en ik was meteen enthousiast. Het is een soort piraten-cyberpunk stijl en mijn eerste reactie was ‘YES!’. Piraten-kleding anno 2020, maar toch met gevoel voor traditie. En ik moet zeggen dat ik de familie Donderbus en hun buren sinds de film niet anders meer kan zien dan als de acteurs. Ik herlas onlangs een van de boeken uit de reeks en zag constant Egbert-Jan, Sarah, Samuel en de rest voor me. Voor mij zijn zij nu de echte piraten van hiernaast!’

‘Dat is een fabeltje! Er waren in die tijden veel mensen met ooglapjes. De dokters waren nog niet zo knap en bij ontstekingen of een ongeluk raakten mensen al snel een oog kwijt. Een ooglapje, of een doek om het hoofd geknoopt, bedekte zo’n wond. Er waren vooral veel soldaten met ooglapjes, omdat die nogal wat af vochten. Bij piraten kwam het niet vaker voor dan bij andere zeemannen uit die tijd. Het is heel bekend geworden als een piratendingetje door schrijvers van piratenverhalen die hun piraten er lekker gevaarlijk uit wilden laten zien en ze daarom vaak haken, ooglapjes en houten benen gaven. Meer hierover lees je in Het grote piratenboek, waarin ik alle ins en outs over piraten vertel.’

‘Tijdens mijn allereerste gesprek met de producenten werd me al gevraagd: “Wat voor rolletje zullen we jou geven?” Ze vonden het leuk als de schrijver in de film te zien is, en ik zelf ook natuurlijk. Ik acteer graag, al is dat lang niet zo goed als de echte acteurs in de film. Eigenlijk had ik natuurlijk graag een piraat gespeeld, maar de enige piraten in de film zijn de familie Donderbus en hun vijand Knokige Krelis. Dus dat ging niet lukken. Grappig genoeg had ik mezelf jaren geleden opgegeven om mee te doen in de film Michiel de Ruyter, waar Egbert-Jan Weeber (kapitein Donderbus) en Tygo Gernandt (Knokige Krelis) ook grote rollen in speelden. We stonden toen vaak samen op de set, zij als acteurs en ik als figurant, hebben elkaar nooit gesproken, maar niemand wist toen nog dat zij later de hoofdrollen in mijn verhaal zouden spelen. Ik had gehoopt dat ik in die film (Michiel de Ruyter is trouwens ook piratenjager geweest!) een ruwe zeebonk mocht spelen in een van de zeeslag scènes, maar ik speelde uiteindelijk een lid van de Staten Generaal (de regering) en een Engelse edelman in een maillot en met een lange blonde pruik. En nu, in mijn eigen film, speel ik opnieuw geen ruwe zeebonk, maar een politieman (zie foto bovenaan dit artikel)! Wat ik overigens heel leuk vond, want mijn vader was politieman en volgens mijn moeder lijk ik sprekend op hem in de film. Let op het kleine grapje: als politieman loop ik in de film in een boekje te schrijven. Stiekem een schrijver dus! Dat vond ik leuk gevonden. Maar natuurlijk hoop ik dat er meer Piraten van hiernaast-films komen en dat ik dan op een dag eindelijk die ruwe zeebonk mag spelen. Ik bedoel, ik heb zelfs een echte piratentattoo op mijn pols!’

‘De meeste zijn echt bestaande scheldwoorden, maar dan van lang geleden. Schobbejak, bijvoorbeeld. Als je een beetje onderzoek doet naar ouderwetse scheldwoorden kom je de gekste – en grappigste – dingen tegen. Ik kies er wel voor om allemaal woorden te gebruiken die met het zeemansleven te maken hebben. Een dekzwabber is bijvoorbeeld een soort dweil waarmee het dek werd geschrobd. Ik vind opa’s meestal nogal uitgebreide scheldpartijen het leukst omdat hij vaak woorden gebruikt die eigenlijk niet eens scheldwoorden zijn. Zoals “garnalenpeller” of “haringvisser”. Eigenlijk helemaal geen belediging, maar als opa het schreeuwt, klinkt alles woest en beledigend.’