Vragen aan Paul van Loon

Ik geloof dat het ongeveer 120 boeken zijn, met veel verhalen over Dolfje Weerwolfje, Foeksia de Miniheks en natuurlijk De Griezelbus. Het juiste aantal weet ik echt niet. Ik ben opgehouden met ze te tellen.

Ja, mijn boeken zijn in heel veel talen vertaald, onder andere in het Duits, Frans, Engels, Spaans, Koreaans en Japans.

Alle boeken die ik geschreven heb, zijn mij even lief. Het is net zoals in een gezin. Een pasgeboren baby’tje is in een gezin altijd even speciaal en krijgt dan even alle aandacht. Maar als het goed is houden de ouders evenveel van alle kinderen.

Die heb ik niet, alle personages hebben hun kwaliteiten en hun (eigen)aardigheden. Degene die wel het meest in mijn hoofd ‘zit’ is Dolfje Weerwolfje.

Lang geleden, voordat e-mail bestond, kreeg ik vele ‘papieren’ brieven van lezers. Bij het lezen van een brief stelde ik me wel eens voor hoe degene die de brief schreef eruit zou kunnen zien. Ik zag een blond jongetje met een brilletje, spijkerbroek en een rood t-shirt. Hij was niet zo stoer, eigenlijk wel heel lief, maar als hij boos werd…! Zo is Dolfje dus geboren

Ik denk in de eerste plaats omdat het boek toch tot de verbeelding spreekt van velen. Het is spannend en mensen zijn nieuwsgierig, willen toch weten hoe het afloopt.

Nee, want kinderen krijgen al van jongs af aan te maken met spanning in boeken, bijvoorbeeld in sprookjes. Sprookjes als Roodkapje en de Wolf (waarin oma wordt opgegeten) of Sneeuwwitje (het hart dat uit een lichaam moet worden gesneden). De Griezelbus is spannend en griezelig zoals ook de titel doet vermoeden en het moet niet zo zijn dat het verhaal op het laatst een droom blijkt te zijn. Maar vind je het boek te spannend dan klap je het gewoon dicht. (En lees je de volgende dag weer verder…)

Ik had al heel lang het idee om een aantal griezelverhalen in een boek bijeen te brengen, die door een groep schrijvers, ‘Het Griezelgenootschap’, aan elkaar verteld werden. Mijn uitgever vond die groep schrijvers als vertellers te statisch. Hij wilde meer vaart in het boek. En toen bedacht ik iets anders… Het werd één schrijver en een bus met verhalen, een raamvertelling. De Griezelbus was geboren!

Ik heb vampiers altijd leuke wezens gevonden, dus ben ik daar boeken over gaan schrijven. Meestal zijn boeken over vampiers eng, maar het leek mij leuk om een boek te schrijven over vampiers die niet echt zijn. Of misschien toch…

Ja, het scenario krijg ik altijd te lezen en desgewenst kan ik daar veranderingen in aanbrengen. Bij de film De Griezelbus hebben de filmmakers mij bijvoorbeeld gevraagd hoe de poort naar de Andere Werkelijkheid eruitziet, want dat wist niemand, alleen ik, natuurlijk… Toen heb ik een schets hiervan gemaakt en daarna hebben ze de poort nagebouwd, met duivelskoppen enzo.

Ik ben zeer tevreden hierover. Het is altijd fijn als een boek mooi verfilmd wordt.

Nee, ik wilde tekenaar/illustrator worden.

‘Vroeger wilde ik eigenlijk illustrator worden, maar toen ik tijdens mijn opleiding illustraties maakte, wilde ik er ook een verhaal bij hebben. Ik kende niemand die dat kon, dus ik dacht: ik ga dat zelf doen, ik was toen 24 jaar. Uiteindelijk werd dat verhaal gepubliceerd in de krant en heb ik in totaal zo’n honderd korte verhalen geschreven.

De wereld van kinderboeken ontdekte ik later, door het boek Max en de maximonsters. Ik zag hoe mooi kinderboeken eigenlijk zijn. Er ging letterlijk een wereld voor me open en ik voelde me daar helemaal op mijn plek. Het is echt een leuk en dankbaar publiek.’

Gewoon omdat ik dat leuk vind. Dat is het enige antwoord dat ik kan geven.

Bij het schrijven zie ik als het ware een film in mijn hoofd en ik zet die film om in woorden. Ik hoop dat de lezer dan diezelfde spannende film in zijn hoofd ziet.

Omdat ik altijd al van griezelige en spannende boeken houd. En Dolfje is een figuurtje waar ik van hou. Ik ben altijd benieuwd wat voor avonturen hij gaat beleven, dus daarom schrijf ik over hem.

Ik haal dingen ter inspiratie uit het dagelijks leven, het kan een ding zijn, maar ook iets wat ik zie. Of een woord of een zin.

Dat is per boek verschillend, maar gemiddeld negen maanden.

Nee, ik heb geen moeite met schrijven. Natuurlijk gaat het niet altijd zoals ik wil, maar als ik ‘vast’ kom te zitten pak ik altijd mijn gitaar en bedenk bijvoorbeeld een melodie voor een liedje. En daarna ga ik weer verder met schrijven.

Nee, ik heb geen heel plan. Ik weet ongeveer het begin en het einde van het verhaal dat ik wil vertellen. Ik vergelijk het met een treinreis, ik ken het beginstation en het eindstation. Wat er tijdens de reis gebeurt weet ik echter niet. Maar uiteindelijk kan dat begin en zelfs ook het einde nog veranderen.

‘We hebben de serie AVI-lezen met Paul van Loon uitgebracht. Maar toch is dat niet nieuw voor mij. Ik ben als schrijver begonnen bij uitgeverij Zwijsen en de eerste tien jaar heb ik alleen maar AVI boeken geschreven, speciaal voor beginnende lezers. Daar heb ik veel van geleerd, door de beperkingen.

Ik zie vaak bij boekpresentaties van Dolfje Weerwolfje-boeken wat oudere kinderen die hun broertjes of zusjes meenemen. Die jongere kinderen kunnen mijn boeken nog niet lezen. Speciaal voor hen heb ik Waar is Noura? en Feest in het bos geschreven. Boeken over Dolfje en Noura voor kleuters die al een beetje zelf kunnen lezen.

Schrijven op AVI-niveau is echt een uitdaging. Daarbij moet je letten op de woordkeuze en het aantal woorden, dat is heel anders en daar heb ik door de jaren heen veel van geleerd.’

‘Bij het schrijven van mijn boeken zorg ik ervoor dat de verhalen aansprekend zijn en dat kinderen ze willen blijven lezen. Ik vind lezen namelijk zo belangrijk. Als je iets wilt doen in je leven, dan moet je kunnen lezen. Zeker voor kinderen is het alsof je een raam openzet en er een hele nieuwe wereld voor hen opengaat. Als je leest, ontdek je wat er allemaal mogelijk is. Het prikkelt je fantasie. Daarnaast is het goed voor het gevoel van inleving, dat is natuurlijk enorm goed voor kinderen. Lezen begint overigens met voorlezen, die woordenschat van kinderen wordt zoveel groter als je als ouder al vroeg begint met voorlezen.’

Als ik denk: “Ja, dit is goed zo. Het klopt!”

Ik vind leuk om boeken te lezen van Roald Dahl. De Harry Potter-boeken vind ik ook leuk. Eigenlijk houd ik toch het meest van spannende en grappige boeken.

Ik las onder andere Puk en Muk en ook natuurlijk Paulus de Boskabouter.

Veel lezen en ook kijken hoe andere schrijvers schrijven en vooral: origineel zijn.

Nee, want een volwassene kan ook een kinderboek lezen. Andersom kan dat niet. Overigens is het niet zo dat het een upgrade is wanneer een kinderboekenschrijver een boek voor volwassenen schrijft. Het schrijven van kinderboeken vereist evenveel aandacht en energie.

Ja en nee!

Ik ben geboren in 1955. Jullie kunnen nu zelf wel uitrekenen hoe oud ik ben!

Hopelijk nog steeds achter mijn schrijftafel.

Mijn lievelingskleur is zwart.

Nee, maar wel heel vaak.

Heel erg druk, want ik ben altijd bezig met een nieuw boek, of met optreden met mijn kinderboekenband. Wij heten Paul van Loon & Andere Snuiters.

Dit is de verboden vraag. Dat wordt mij zo vaak gevraagd, dat ik deze vraag eigenlijk verboden heb. Maar voor nu zal ik hem beantwoorden. Jij mag zelf kiezen!

• Toen ik klein was huilde ik heel vaak. Mijn moeder dacht dat ik het koud had en zette de kinderwagen, een soort buggy, in de zon. Ik begon nog harder te huilen. Toen zette ze me een piepklein zonnebrilletje op en ik hield meteen op met huilen.
• Zodat ik jou beter kan zien.
• Of misschien kan ik de filmpjes in mijn hoofd beter zien. Ik zie als ik schrijf altijd een film voorbijkomen. Die film zet ik dan om in woorden.
  Misschien wil ik niet dat mensen die film ook zien voordat ik hem geschreven heb.

Ik draag een hoed omdat ik het mooi vind. Verder is het wel gemakkelijk… Het is lekker warm voor mijn hoofd in de winter en in de zomer zorgt het dat mijn hoofd niet verbrandt. Maar ook… het vangt witte klodders op die soms uit de lucht komen vallen. Gemakkelijk toch?

Ja, wij hebben een volwassen dochter.

Ja, we hebben 3 katten en ze heten Otje, Bertje en Winni.