De wind wijst de weg

Jan en Vera vinden elkaar tussen het riet. Ze leven in een wereld zonder stromend water, elektriciteit, olie en volwassenen. Er is iets gebeurd, maar ze weten niet wat. Ze willen naar de overkant en maken een vlot van riet. Tijdens het bouwen ontmoeten ze andere kinderen die met hen mee willen naar de overkant, ze zijn nu met zijn vijven. Om naar de overkant te gaan, zullen ze moeten samenwerken en wachten op de wind. Aan de overkant ontmoeten ze Tim, Tim woont in een boomhut. De vijf kinderen besluiten ook om boomhutten te bouwen, Tim heeft nog hout. Tim komt van over de heuvels, van ver weg waar alles misging. Een aantal kinderen komen ook van een plek waar alles misging. Ze komen nog twee kinderen tegen en besluiten samen te blijven. Ze denken dat de winter er bijna aankomt en gaan vast een voorraad voedsel zoeken. Ook gaan ze bruikbare spullen halen aan zee, spullen die zijn aangespoeld. Op het strand zien ze een schip en ze lopen erheen. Het schip is van een volwassen man. Een jongen vraagt of het schip van de man is en waarom het daar ligt. ‘Ik ben visser,’ zegt de man. We hebben het verkeerd gedaan. De mensen. We hebben alle olie van de wereld opgemaakt. Wauw, wat heb ik genoten van dit verhaal. Het verhaal heeft mij aan het denken gezet. Wat als we zo doorgaan met leven, hoe ziet de aarde er over tientallen of honderden jaren dan uit? Wouter Klootwijk heeft dit verhaal ontzettend mooi geschreven. Je voelt de rust van de kinderen en dat maakt het lezen ook erg fijn. Ik vloog door het verhaal heen, ik was zo nieuwsgierig naar de afloop. De illustraties zijn gemaakt door Irene Goede en die zijn om bij weg te dromen.. erg mooi!