De verhalen achter de Lindgren-boeken

De achtergrondverhalen

Het was eigenlijk helemaal niet de bedoeling om een hele serie met een nieuw uiterlijk te maken. Pippi vierde in 2020 haar vijfenzeventigjarige jubileum en dat wilden we goed vieren. Daarom besloten we een nieuwe feesteditie te maken. Niet alleen moest die er ontzettend mooi uitzien, met een linnen rug met handtekening en een leeslintje, maar hij moest ook een beetje speciaal zijn. Ter voorbereiding dook ik in ons archief, om oude versies van Pippi op te duikelen. Ik wilde weten of ze erg veranderd waren in al die jaren. Nou, dat was zo! Niet alleen bleken er ontzettend veel verschillende omslagen geweest, er waren zelfs meermaals illustraties toegevoegd en verdwenen. Dat inspireerde ons om een extra hoofdstuk toe te voegen, waarin we over de geschiedenis van het boek konden vertellen.

Een illustratie die we terugvonden in de map van de dochter van Carl Hollander.

De verdwenen illustraties van Pippi

Voor dat extra hoofdstuk deed ik veel onderzoek: ik las de biografie van Astrid, speurde het hele internet af naar plaatjes en verhalen en mailde met de Astrid Lindgren Company in Zweden. Maar het meest bijzondere was dat ik langsging bij de dochter van de overleden illustrator Carl Hollander, omdat we de verdwenen illustraties nergens hadden kunnen terugvinden. Zij gaf mij haar map met illustraties mee, om ze te laten scannen. Op de terugtocht naar ons kantoor was ik superzenuwachtig. Ik had illustraties van onschatbare waarde bij me, ik moest met de metro en het waaide ontzettend hard. Het moment dat ik bij mijn bureau aankwam en de map kon openen, is een van de bijzonderste momenten. Er zaten illustraties bij die bijna niemand ooit had gezien!

Wat gebeurde er met de broers?

Na Pippi Langkous besloten we om meer Lindgren-boeken in een luxe editie uit te brengen en voor elk boek ga ik op zoek naar de achtergrondverhalen. Elke keer ontdek ik weer iets leuks, waardoor ik met een heel andere blik naar Astrid Lindgren en haar boeken kijk. Bij De gebroeders Leeuwenhart bijvoorbeeld, dat een van de meest geliefde boeken ter wereld is, ontdekte ik dat de recensenten het vlak na verschijning eigenlijk maar niets vonden. Een kinderboek over de dood, dat was onnodig en gek. Maar de kinderen zelf vonden het juist fantastisch en schreven haar duizenden brieven om te vragen wat er met de broers gebeurde in Nangilima. Voor het eerst en het laatst schreef Astrid een brief terug, waarin ze vertelde wat er gebeurde na het einde van het boek.

De krullen van Ronja

Voor Ronja de roversdochter vond ik in een Duitse krant de oorspronkelijke schets die Ilon Wikland had gemaakt van Ronja, en las ik dat het een van de twee illustraties was die Astrid ooit van haar heeft afgewezen! Astrid vond Ronja én te veel op een meisje uit Lapland lijken én ze was ervan overtuigd dat ze krullen moest hebben. Ilon vertelde in een interview dat ze haar illustraties altijd op echte mensen baseerde. De rovers zijn bijvoorbeeld gebaseerd op mannen die zij zag in de rij voor een drankwinkel. Wie had dat nou kunnen bedenken?

Sevedstorp, waarop Bolderburen is gebaseerd. © Holger Motzkau

Het Bolderburensyndroom

De kinderen van Bolderburen is het laatste deel dat uitgekomen is in de serie. Astrid baseerde het verhaal en een paar van de karakters op de gebeurtenissen en mensen uit haar jeugd. De drie boerderijtjes bestaan echt, alleen heet het geen Bolderburen, maar Sevedstorp. Astrids vader woonde in zijn jeugd op de Middenhof. De sfeer in deze verhalen is zo goed, dat mensen over de hele wereld graag in dat gezellige dorp zouden willen wonen. Daar is zelfs een woord voor bedacht: het Bolderburensyndroom.

Een nieuw deel

Natuurlijk ontdekte ik nog veel meer leuke feitjes, maar ik kan niet alles hier vertellen. Daar ben ik ook veel te druk voor, want de serie krijgt in ieder geval nog een extra deel. Daarvoor moet ik weer in het archief duiken. Ik ben benieuwd wat ik nu zal tegenkomen!

Tekst: Margot Diederix