Kom alles te weten over topauteur Manon Sikkel

Ik ben echt heel erg dol op de illustraties van Marja. En terwijl ik het schrijf zie ik al voor me wat zij erbij gaat tekenen. Het zijn gewoon hele grappige en gekke boeken met heel veel illustraties. Maar de illustraties zijn wel heel erg deel van het verhaal. We maken de boeken echt samen en daarom is het voor mij zo leuk om aan deze serie te werken.

Ik heb oneindig veel inspiratie om met deze reeks door te gaan. Ik vind het hoofdpersoon, Marie, en haar twee vaders en die hele grappige juf heel erg leuk. Dus ik heb ook heel veel plezier bij het schrijven. En ik denk dat je dat ook wel in het verhaal merkt. Dat ik het heel erg leuk vind om verhalen voor deze personages te verzinnen. Dus ik zal het best leuk vinden om nog een deel te maken, maar dat is nog niet zeker.

Ik heb oneindig veel fantasie dus eigenlijk heb ik helemaal geen inspiratie nodig. Ik ga gewoon zitten en ik ben dan Marie. In mijn hoofd zet ik een knop om en dan beleef ik de avonturen die zij beleeft. Dus ik heb echt geen inspiratie nodig, behalve dat ik haar heel leuk vind en dat ik dat meisje kan zijn. Maar tegelijkertijd kan ik mij ook heel goed inleven in alle andere personages. En misschien komt dat ook wel omdat het een klas en een school is die ik zelf heel graag zou willen hebben. En ook wel heb gehad. Maar er zijn verder niet echt dingen gebeurd in mijn leven of tijdens mijn schooltijd die ik voor de boeken heb gebruikt.

Ik maak altijd eerst een soort schema. Dus ik teken een cirkel waar ik op schrijf wat de belangrijkste gebeurtenissen zijn. Ik begin bij een probleem, dan hoe ze dat gaat oplossen en wat ze ervan leert. En als ik dat heb gedaan, en dus weet wat het hoofdprobleem van het verhaal wordt, dan ga ik maandenlang alleen maar nadenken over alle leuke dingen die ik met het boek kan doen. En als ik dat maandenlang heb gedaan dan schrijf ik het in vrij korte tijd. Twee à drie maanden. En dan schrijf ik dus op wat ik al die maanden daarvoor al hond uitlatend heb verzonnen.

Ik zal zelf met niemand willen ruilen want ik vind mijn eigen leven echt superleuk. Maar toen ik als kind ruilde met een klas ergens anders in het land, wat ik gebruikt heb voor dit boek, vond ik dat écht waanzinnig leuk. Vooral ook om een week lang in een ander gezin te zijn, naar een andere school te gaan, een andere juf te hebben. Alles aan die trip  vond ik echt geweldig. Ik zie mijn beste vriendinnen uit mijn schooltijd nog steeds één keer per jaar. En iedere keer als we elkaar zien hebben we het nog steeds over die week dat we met een andere klas gingen ruilen. Zó leuk vond ik dat.

Toen ik in groep 7 zat ruilde wij met die school. Onze school, de Titus Brandsma school in Hilversum, met de Sint Joris in Heumen. En ik vermoed dat één van onze meesters en juffen uit Heumen kwam en toen dacht ‘weet je wat we gaan doen, we gaan ruilen’. Ik ben het ook nog nooit ergens anders tegengekomen.

Dus ik heb contact gezocht met die school – De Sint Joris in Heumen. En zij vonden dat zo leuk dat ze weer contact hebben gezocht met Zwijsen zodat ik daar mijn boekpresentatie kan houden.

Mijn ouders waren studenten en ontzettende hippies. En we woonde op een bovenhuis zonder tuin. En alles was bij ons wel een beetje gek. En toen kwam ik in een heel net gezin terecht, die elke avond om 6 uur aten en aardappels aten. En ik had daar ook opeens twee zussen, terwijl ik thuis een klein broertje had. Ze hadden ook een benzinestation, wat ik echt heel cool vond. En dat komt ook weer terug in mijn boeken.

Alles wat je zelf hebt als kind vind je heel normaal. Waar je woont, hoe je woont, met wie je woont. En als je een week ruilt is alles wat voor een ander kind normaal is, voor jou bijzonder. Wat het ook is.

De hoofdpersoon Marie. Maar ook juffrouw Sieda. Zij is eigenlijk een combinatie van alle leuke meesters en juffen die ik ontmoet wanneer ik op scholen kom. Ik ga heel vaak naar scholen toe en daar kom ik ongelofelijk veel meesters en juffen tegen. En alles wat ik aan die meesters en juffen leuk vind stop ik in het boek. Dus hoe ze met kinderen omgaan, hoe ze lesgeven, hoe dol ze op de kinderen zijn. Dat zit in alle leerkrachten in mijn boek. Maar ik vind de band tussen Marie en juf Sieda echt heel fijn. Ook omdat Marie in het boek zelf geen moeder heeft, maar twee vaders. Die juf is daardoor een beetje een reservemoeder voor haar en ze dragen samen echt het boek.

Eentje waar je zoveel mag leren als je wil. Ik was enorm leergierig en heel erg slim. Ik mocht meteen een klas over. Dus de beste klas voor mij is dat wat ik nodig heb, dat ik dat ook vind op school. Voor mij was dat leren, maar ik zie ook dat er kinderen zijn die heel erg houden van sporten. En voor hun zal een beste klas een klas zijn waar ze veel mogen sporten. De ideale klas is een klas waarbij elk kind dat mag doen, en kan doen en wordt uitgedaagd om te doen dat wat hij of zij zelf belangrijk vindt. En dat zit een beetje in deze ‘Beste-school’-boeken. Ze spelen heel veel buiten, ze gaan vaak op reis, ze beleven veel avonturen, maar ze gaan ook trampoline springen. Wat voor kinderen ook een belangrijk ding is. Dus de ideale klas is gewoon een klas waar elk kind zich gezien en gehoord voelt en dat kan doen waar hij of zij gemotiveerd voor is om te doen.

Heel veel kinderboeken zijn heel erg wit, met witte kinderen, witte vaders en moeders die in een doorsnee huis wonen waar elk kind een eigen kamer heeft. Dus ik probeer juist kinderen in mijn boeken te stoppen met allerlei achtergronden en verschillende namen waar kinderen zichzelf in kunnen herkennen. Turkse, Poolse, Marokkaanse namen. Marie heeft twee vaders, maar die vaders zijn eigenlijk nooit thuis dus ze is eigenlijk ook een beetje eenzaam. Dus de kinderen die in de ‘Beste-school’-boeken zitten zijn een soort afspiegeling van de kinderen die ik op scholen tegenkom. Kinderen die niet stil kunnen zitten, kinderen die heel veel broertjes of zusjes hebben en geen eigen slaapkamer hebben, kinderen die een beetje verwaarloosd zijn of kinderen die heel goed zijn in sport. En ik hoop dat kinderen die mijn boeken lezen kunnen zien ‘hey dat heb ik ook’ of als ze het niet hebben dat ze zien dat andere kinderen op een andere manier leven.

Nee nooit. Nee echt helemaal niet. Ik hield wel echt heel erg van lezen. Maar ik hield vooral van fantaseren, van verhalen verzinnen. Ik heb denk ik tot mijn twintigste elke dag verhaaltjes geschreven en getekend. En de eerste tien jaar van mijn leven was ik met mijn poppen aan het spelen en verhalen aan het verzinnen. Dus ik heb altijd veel verhalen verteld. En toen ik ging studeren vroeg ik mij af welk vak bij verhalen vertellen hoorde. En als je twintig ben denk je natuurlijk niet dat je ook schrijver kan worden, dus ben ik maar psychologie gaan studeren. En pas toen ik klaar was met mijn studie, dacht ik ‘oh ik wil echt wat doen met schrijven en verhalen vertellen’. Dus toen ben ik journalist geworden. En pas toen mijn oudste dochter 11 was dacht ik ‘oh ik ga een kinderboek schrijven voor haar leeftijd’. En niet per se omdat ik schrijver wilde worden.

En toen won dat boek allemaal prijzen. En toen dacht ik laat ik er nog één schrijven. Dus ik ben per ongeluk schrijver geworden. Ik dacht nooit dat dat kon, kinderboekenschrijver worden. Maar het is eigenlijk als ik er op terug kijk, alles wat ik altijd geweest ben: een verhalen verteller.

Ik vind kinderen de beste uitvinding op aarde. Ze zijn heel nieuwsgierig, vinden alles leuk, en staan open voor alles. Ik heb gewoon zoveel fantasie, en dat kan ik juist in kinderboeken heel goed kwijt. Van alle duizenden verhalen die ik in mijn hoofd heb, zal ik wel tien miljoen boeken kunnen schrijven. Maar dat kan ik niet, dus ik moet kiezen wat ik wel en niet schrijf. Dus net zoals een kind oneindig lang kan spelen met Duplo, kan ik oneindig lang verhalen verzinnen. En dan verdien ik er nog geld mee ook. En dat vind ik grappig. Dat dat waar ik goed in ben ook mijn beroep is geworden.

Ik kom vaak kinderen tegen die schrijver willen worden. En ze lopen altijd tegen hetzelfde probleem op: hoe maak ik zo’n dik boek. Hoe maak je een lang verhaal. En dan zeg ik altijd dat als je heel goed wil worden in muziek of in sport, dat je heel veel moet oefenen. Dan moet je kleine stukjes spelen op de piano, of korte wedstrijden spelen. Totdat je het zo vaak hebt gedaan, en je heel goed bent, en ook een langer stuk op de piano kan spelen of de hele sportwedstrijd kan spelen. En dat geldt ook voor verhalen schrijven. Je moet niet denken dat je gelijk dingen op kan schrijven. Maar je kan wel verhaaltjes schrijven. Of in een dagboek schrijven en daar elke dag kleine stukjes in schrijven. Net alsof je een instrument aan het oefenen bent alleen is het instrument in dit geval het schrijven. Je hoeft het niet aan andere mensen te laten lezen, maar je moet wel proberen elke dag of elke week even wat schrijven.

En mijn andere tip is dat wat je hebt geschreven, hardop voor te lezen tegen jezelf. Dan hoor je gewoon wat je hebt gemaakt.