Milja Praagman over Magneetje

Je hebt al veel prachtige prentenboeken gemaakt, dit is je eerste poëziebundel. Wil je er iets meer over vertellen?

Het begon allemaal met een illustratieopdracht voor het tijdschrift Dichter. Ze vroegen me of ik illustraties wilde maken bij het thema liefde en dan het liefst met dieren in de hoofdrol. De deadline was best krap. Ik wilde het erg graag en ik begon er heel enthousiast aan. Voor ik het wist had ik heel veel illustraties die ik eigenlijk zelf wilde houden. Maar ik begreep niet goed waarom. Toen ik ze op een schrijfweekje aan zee aan Annet Schaap en Janneke Schotveld liet zien zeiden zij; wat mooi je moet er gedichten bij schrijven! Eenmaal thuis ben ik dat gaan doen en dat ging zo fijn dat ik daar bijna niet meer mee kon stoppen. Het was net of ik in mijn hoofd een nieuw kastje had ontdekt vol met allemaal laatjes met herinneringen en ideeën voor gedichten. Sommige gedichten komen van gedachten of herinneringen van toen ik kind was. Andere door iets wat ik heb meegemaakt of ooit zei, en wat ik altijd heb onthouden. En sommige gedichten zijn ontstaan door iets wat mijn kinderen hebben gezegd. Ik heb weleens gedacht; Magneetje is een beetje wie ik ben. Ik merkte ook dat – nu meer dan ooit – tekenen en schrijven voor mij hetzelfde zijn. Soms begon ik met een beeld en schreef ik het gedicht daarna, maar het gebeurde ook andersom. Het fijne was dat ik aan beide voortdurend kon blijven schaven. En dat ik door het tekenen en schrijven op nieuwe gedachten en ideeën kwam. Waardoor ik in beeld verbanden kon leggen die bijvoorbeeld niet in tekst uit te drukken zijn en andersom ook. Het ontstond allemaal heel intuïtief, ik vond het een bijzonder plezierige manier van werken. Ik zou zo nog een bundel willen maken, zo fijn was het.