5 vragen aan… Yorick Goldewijk

Het vroegste verhaal dat ik me kan herinneren schreef ik toen ik een jaar of zes was. Daarna is het niet meer gestopt. Voor ik naar de middelbare school ging had ik al drie halve boeken geschreven (want meestal had ik halverwege ineens meer zin in een ander verhaal). Mijn allereerste ‘boek’ dat echt af was, was een fantasy-verhaal. Ik was gek op Robin Hood en De gebroeders Leeuwenhart en alles wat met de Middeleeuwen en vooral met pijl-en-boog te maken had. Dus dat vind je terug in mijn verhalen van toen.

Meestal komen die ineens op me af. Als ik naar zomaar iets kijk: een flatgebouw of een bankje in het park of een balkon in de zon. Of als iemand een opmerking maakt, of als ik een liedje hoor. Het is dan net alsof het idee er al was en er een poortje opengaat waardoor ik het plotseling opmerk. Zo’n idee is vaak niet meer dan een gevoel, of een sfeer, of een beeld. Maar ik weet dan dat daar veel meer achter zit. Voor mijn gevoel is het schrijven van een verhaal dan eigenlijk eerder een kwestie van ontdekken dan verzinnen: het is er al, maar ik moet het heel voorzichtig onthullen. Een beetje als een archeoloog die het neusbotje van een dinosaurus vindt en dan heel voorzichtig, langzaam maar zeker, het hele skelet ontdekt

Dat is een lastige vraag. Ik heb niet één lievelingsboek. Er zijn er meerdere om verschillende redenen. Mijn lievelings-jeugdboeken zijn onder andere: Ronja de roversdochter, De kleine kapitein en De GVR. 

Dat ik in een pyjama slaap met een gat in het hemd van mijn heup tot mijn oksel.
Dat ik nog steeds gek ben op Lego en soms wel een uur naar een nieuw gebouwd model kan zitten staren.
Dat ik soms best wel verlegen ben, ook al lijkt dat niet zo.

Misschien vind je je eigen talenten niet zo bijzonder. Omdat je er zo aan bent gewend dat je het maar gewoon vindt. Maar vergis je niet: jij kunt dingen die niemand anders kan, je ziet dingen zoals niemand anders ze ziet. Als je dat omarmt, dan zul je schrijven zoals alleen jij dat kan. En dat is de enige juiste manier!